MOULD, BOB

Een twintigjarig jubileum aangrijpen om een plaat integraal uit te voeren of een band weer van stal te halen. Meestal is het niet zo’n goed idee, gevoed door nostalgie en de hoop op nog enig succes. Bob Mould bewijst dat het ook anders kan. Hij gebruikte het debuut van Sugar, zijn eerste band na het legendarische Hüsker Dü, voor een tour met dat debuutalbum, maar nam ondertussen en hoorbaar geïnspireerd door zijn eigen verleden een nieuw soloalbum op dat de luisteraar overdondert, wegblaast en in ademnood achterlaat. Dit zijn geen gitaarmuren meer, dit is een aanslag. En zoals we van Mould gewend zijn: gekoppeld aan nummers met kop en staart. Pas in het vijfde nummer neemt Mould iets gas terug, maar door het geweld op de drums achter hem en de geweldige riff gaan das pas echt alle remmen los. Vergeet de epigonen van bands als Green Day die alleen met drankmisbruik kunnen imponeren: Bob Mould is the real thing en op Silver Age in topvorm.