LANEGAN, MARK

Nog regelmatig drink ik uit de mooiste promo die ik ontvangen heb: het whiskeyglas dat platenmaatschappij Sub Pop rondstuurde naar aanleiding van Mark Lanegan's Whiskey For The Holy Ghost. En die keren dat ik dan ook de bewuste plaat weer eens uit de kast trek, dan is een tweede wandeling naar de fles vaak het gevolg, hoewel (of juist doordat) een mens niet echt vrolijk wordt van dit duistere en aangrijpende album. Lanegan's nieuwste, Field Songs geheten, is minder duister, maar laat de voormalige Screaming Trees-voorman in optima forma horen. Als vanzelfsprekend hypnotiseert Lanegan's donkerbruine stemgeluid meteen, en zijn de composities ook ditmaal alles behalve opgewekt, hoewel hier en daar toch wel een lichtpuntje te ontdekken valt. De plaat opent ijzersterk met het desolate One Way Street en het meeslepende No Easy Vacation. Een ander hoogtepunt is het dromerige Pill Hill Serenade, dat Lanegan schreef met Jeffrey Lee Pierce, maar deze plaat kent eigenlijk amper zwakke momenten, ondanks dat sommige nummers (Low) te weinig spanningsopbouw kennen. En hoewel Field Songs Whiskey For The Holy Ghost zeker niet doet vergeten, biedt Lanegan wel een uurtje kwaliteit waar de meeste artiesten alleen maar jaloers op kunnen zijn. Ik ga dat glas maar weer eens uit de kast halen.