SPRINGSTEEN, BRUCE

Zo bombastisch als Born In The USA waarmee Springsteen dat gelijknamige album opende, is het niet, maar de klappen zijn raak, de gitaariff lijkt gemaakt om meteen een stadion aan het springen te krijgen en het refrein bedoeld om luid mee te schreeuwen: ‘We take care of our own.’ De jaren tachtig synthesizersound heeft plaats gemaakt voor modernere geluidseffecten – die vermoedelijk over een jaar of tien even gedateerd klinken – en de tekst is even cynisch. Waar in 1984 Ronald Reagan de tekst van Born In The USA volkomen verkeerd begreep voor zijn campagne, laat Springsteen er nu geen twijfel over bestaan: ‘From the shotgun shack to the Superdome/ There ain’t no help, the cavalry stayed home’. We zorgen voor onszelf en vooral voor onszelf, wie niet meekan, laten we achter. Een boodschap die keer op keer terug komt op dit bijzonder strijdlustige album, het eerste na het overlijden van Clarence Clemmons, al is die hier nog te horen in Wrecking Ball en Land Of Hope And Dreams, een ouder nummer dat flink bewerkt is. Het conflict tussen de Amerikaanse droom en de realiteit anno 2012 is het thema van deze plaat, zo laten ook nummers als Death To My Hometown, het titelnummer, Easy Money (waarin Wall Street de wind van voren krijgt) en This Depression duidelijk horen. Verdwenen is de typische sound van de E Street Band, gekomen is een mengelmoes van invloeden uit traditionele folk, Ierse strijdliederen, gospel, en in Rocky Ground zelfs rap. Dit alles overgoten met een modern sausje en hier en daar raggende gitaren. De melodieën zijn echter niet overal even sterk, en de effecten doen soms gekunsteld aan. Na het door 9/11 geïnspireerde The Rising en het geforceerde Obama-optimisme van Working On A Dream is de woede authentiek, maar Springsteen is op zijn best als hij die koppelt aan het desolate van Nebraska. Kortom: beter dan zijn directe voorgangers, geen klassieker.