CROWELL, CHELSEA

This man is so cold, I’m gonna freeze”: wijst er op dat Chelsea Crowell open staat voor warmte. Haar onderkoelde zang is anderzijds een teken dat deze jonge telg uit de Cash dynastie wel enige opschudding gewend is. Haar teksten behelzen dan gelukkig – voor ons, de voyeuristische luisteraars - primair persoonlijke aatekeningen, en het moet gezegd worden: ze is een boeiend en volwassen vertelster. Niet alleen haar tekstgebruik, ook het trage tempo van de muziek, en de bijbehorende lijzige zang herbergen een “aangenaam” onheilspellend sfeertje. Wanneer je dochter bent van Rodney Crowell en Rosanna Cash dan maakt je dat automatisch afstammeling van “Grandad” Johnny Cash. Flarden geplukt uit het tweedelige Baptized zouden kunnen duiden op een herinnering aan deze stijlicoon, maar behelzen volgens mijn inschatting eerder de “wijze” voorwaarden die Chelsea stelt aan de relatie tussen haar en d’r vriend. Stevig taalgebruik doorspekt met robuuste beeldspraak wordt niet geschuwd, afgaande op kreten als “Tango with the Devil” en “Slide down a volcano, before it could erupt”.

Het titelnummer ervaar ik als het prijsstuk van dit album, een soort duistere roadmovie. De spanning wordt behalve door Chelsea’s verhalende zang gemaakt door het rauwe geluid van een elektrische gitaar, en een cowboy fluit die herinneringen oproept aan de filmmuziek van Once Upon a Time in the West. Ook jeugdherinneringen van een lastige puber worden opgetekend in Memories of You. Haar debuut uit 2009 is niet te versmaden, en dit nieuwe album doet daar al niet voor onder. Crystal City is het reisverslag van een jonge vrouw door een wereld die deels fantasierijk is en deels leunt op een rauw soort realisme. Een glinsterend geheel, kostbaar, maar o zo breekbaar. Qua stijl lijkt ze amper op haar ouders, terwijl tegelijkertijd de appel niet ver van de boom rolt

(bron: www.johnnysgarden.nl)