Singer-songwriter Johannes Sigmond, beter bekend als Blaudzun, is met zijn aanzienlijke lengte in combinatie met lang, gitzwart haar, een flinke baard en dito bril een opvallende verschijning. On-Nederlands en onalledaags. Zijn titelloze debuut wordt in 2008 goed ontvangen, maar met het uitbrengen van zijn tweede album, Seadrift Soundmachine, zet Blaudzun – vernoemd naar een Deense wielrenner uit de jaren ’70 – zich begin 2010 duidelijk op de muzikale kaart. Aanstekelijke liedjes als Midnight Room en Quiet German Girls wil je keer op keer beluisteren, aangezien er telkens iets nieuws valt te ontdekken en diepere lagen worden gevonden. Vervolgens werkt Sigmond, ondermeer met zijn broer Jakobus, in alle rust aan zijn derde album Heavy Flowers, waarop zijn voorliefde voor folk en artrock meer dan ooit moet worden benadrukt. Het eindresultaat mag er zijn. Albumopener Flame On My Head weerspiegelt qua opbouw en zang al voorzichtig de rest van het album, waarbij het waanzinnige stemgeluid van Sigmond keer op keer wordt gekoppeld aan meeslepende melodieën en de meest prachtige, melancholische klanken afkomstig van een breed scala aan instrumenten. Runner-up Elephants is zo besmettelijk als een virus, albumtitel Heavy Flowers zit vol dramatiek, verval en overlevingsdrift en waar Sunday Punch opzwepend en bombastisch is, daar zou het enigszins bedrukte Solar je rustig kunnen meenemen naar het verlaten strand van Barcelona, waar Sigmond graag inspiratie opdoet. Vanaf het enerverende begin van Flame On My Head tot de romantische nocturne van Elephants laat dit album je niet meer los. Een meesterwerk.
