De man met de stem van Massief Geloogd Eikenhout meldt zich weer! Mark Lanegan was in de jaren ’90 boegbeeld van de Screaming Trees, in de grungegolf overschaduwd door bepaalde bands uit Seattle en daardoor altijd schromelijk ondergewaardeerd. Later ging hij solo, werkte samen met o.a. Queens Of The Stone Age en nam drie platen op met Isobel Campbell. Op Blues Funeral, opvolger van Bubblegum uit 2004, wordt hij bijgestaan door Alan Johannes, Josh Homme, Greg Dulli en Jack Irons- je kan het slechter treffen. De aanwezigheid van die heren is goed te merken: waar Bubblegum leunde op duistere, afgekloven bluesrock, schuift Lanegan hier duidelijk op in de richting van de glamrock. Het levert een ontzettend spannende plaat op, alsof Johnny Cash, David Bowie, Depeche Mode en Led Zeppelin de handen ineen hebben geslagen. De blues wordt uiteraard niet ten grave gedragen. Nee, deze plaat is een viering – geen vrolijke natuurlijk – van wat de blues allemaal vermag. De slepende treurnis van Bleeding Muddy Water, St. Louis Elegy en Phantasmagoria Blues tegenover de zuigende en stampende rock op The Gravedigger’s Song, Riot In My House en Quiver Syndrome, terwijl in Ode To Sad Disco, Harborview Hospital en Tiny Grain Of Truth de synthipop en disco nadrukkelijk worden bezocht. Ronkende gitaren dus, zoemende synthesizers en de ruige stem van Lanegan. Vuile blues ontmoet decadente glamrock- een uiterst ontvlambare, zeer aantrekkelijke combinatie.
