MCCARTNEY, PAUL

Hij had klaarblijkelijk wel even genoeg van dat rock ‘n’ roll geweld. Van de stadionshows met die dampende, knallende en steengoede liveband achter zich. Het grote gebaar en de bijhorende muzikale ‘kabooms’ werden vorig jaar dus tijdelijk ingewisseld voor intimiteit. Zo kwam hij afgelopen oktober met een klassiek album (z’n vijfde al) op de proppen. Ocean’s Kingdom was de soundtrack bij een balletvoorstelling die het New York City Ballet tot en met januari opvoerde. Maar daarmee was de rustige muzikale periode van Paul McCartney niet over. Kisses On The Bottom, zijn vijftiende studioalbum staat vol met standards uit (veelal) de jaren twintig, dertig en veertig van de vorige eeuw. Uitvoeringen die bekend werden door Benny Goodman, Gene Austin, Fats Waller en Johnny Mercer. Deze nummers zijn aangevuld met een tweetal (of drie, als je het deluxe-album koopt) eigen nummers die exact (en da’s toch knap) dezelfde vibe hebben. My Valentine en Only Our Hearts klinken jazzy, kwetsbaar, klein, intiem en zacht. Leuk om te vermelden: Eric Clapton speelt een zeer herkenbare gitaarpartij op de eerst genoemde Macca-song, Stevie Wonder, een minstens zo herkenbare, mondharmonicapartij op de tweede. Dit album is ‘perfect om na een dagje werken op te zetten en een glas wijn of een bakkie thee bij te drinken’, meldt de meester zelf. Een rustgevende soundtrack, zou je kunnen zeggen. Neem die slepende versie van The Glory Of Love, maar als voorbeeld. Of de vederlicht, aangezette pianonoten tijdens More I Cannot Wish You, die glijdende, maar tevens prettig snijdende vioolpartij in It’s Only A Paper Moon. Macca’s vijftiende album kortom veel anders dan wat men van hem gewend is. Onmiskenbaar geschikt voor een veel kleiner publiek, dát ook.