TWILIGHT SAD, THE

Twee jaar geleden maakte The Twilight Sad behoorlijk indruk met haar debuut. Sterker nog, de band werd een van de grootste Schotse beloftes genoemd. Terecht, want Fourteen Autumns & Fifteen Winters was een sterke plaat, die werd gekenmerkt door een fikse dosis dramatiek, een stevige wall of sound en, vooral, heel veel noise. Shoegazerachtig, maar dan toch net iets anders. Ook op het tweede album klinken de gitaren meestentijds als stofzuigers en ook de zwaar melancholieke stem van James Graham eist wederom een hoofdrol op, al verdrinkt hij soms in het overstuurde geluid. Tegelijkertijd is er iets meer ruimte voor muzikale diversiteit en zijn de songs gemiddeld nog sterker dan die op het debuut. Wellicht niet toegankelijk genoeg om een groot publiek aan te spreken, maar wel meer dan goed genoeg om The Twilight Sad uit te roepen tot een van de beste Britse bands van dit moment.