Oftewel hoe een experimenteel koestergroepje in drie stappen (lees: cd’s) een Molokootje doet. Iets dergelijks constateerden wij reeds bij Machine Dreams, Little Dragon’s spreekwoordelijke moeilijke tweede, een voor de ontvanger misschien weinig logische maar vooral intégere en uiterst goedgeslaagde stap naar de publieke dansvloer (en wat ons betreft één van de hoogtepunten van het afgelopen decennium). En dan? Zorgen dat Het Eigen Geluid niet aangetast wordt natuurlijk! Niet heel moeilijk met een bijzonderheid als Yukimi Nagano op vocalen, die hooggewaardeerd wordt in de popmuzikale eredivisie (Koop, Flaming Lips, Damon Albarn/ Gorillaz, David Sitek (TV On The Radio), P Diddy, Outkast). Het lichtjes folky en dromerige voor de escapistisch aangelegde muziekliefhebber ondersteund door een zekere elektro-basis waarop het alleraardigst bewegen is (over Machine Dreams gesproken!) is zowel een stapje terug naar het debuut als een stap vooruit richting dansvloer. Een stapje terug en een stapje vooruit? Het lijkt wel een dansplaat!
