ARCTIC MONKEYS

Het vierde album van Arctic Monkeys is veel minder zwaar en zompig van toonaard als voorganger Humbug. Wat wel aanwezig is? Het album staat wederom propvol met melancholie en met dat o zo, bekende, vervaarlijk galmend gitaargeluid. Maar daarbij is Suck It And See op het eerste gehoor al, vele malen toegankelijker dan het album uit 2009. De nummers zijn minder uitgesponnen, minder psychedelisch ook. Ze hebben een duidelijke kop en staart. Toch kan je ook weer niet stellen dat de groep onder leiding van Alex Turner bewust voor de gemakkelijke weg kiest. Dat ze een eendimensionale hitmachine zijn die alleen maar belust is op hoge verkoopcijfers.

De Arctic Monkeys doen er juist hoorbaar alles aan om muzikaal geïnspireerd te blijven. Nu weer, hebben ze de hulp ingeroepen van James Ford, die hun tweede album Favourite Worst Nightmare produceerde. Hij bracht het heldere geluid terug. Soms hoor je The Stranglers, dan weer U2 of The Strokes. Enkele hoogtepunten? Het titelnummer met de werkelijk prachtige koortjes, Piledriver Waltz bevat een heerlijke tempowisseling, Love Is A Laserquest laat Turner horen als jonge Morrissey. Het nummer Brick By Brick is fantastisch en de riff in de single Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair’ weergaloos.

In vijf jaar tijd, vier goede, invloedrijke rockalbums. Waarbij de laatste misschien wel de beste is. Want als je dat album Suck It And See een paar keer gehoord hebt, blijkt dat de eenheid van een reeks Arctic Monkeysnummers nimmer zo groot was. Ik voorspel een plek in de hoogste regionen van menig jaarlijstje.