Ongemerkt waren er alweer zeven jaren verstreken sinds Lonely Runs Both Ways, de laatste plaat van Alison Krauss & Union Station. In de tussentijd verscheen natuurlijk wel Krauss’ prachtige album met Robert Plant, Raising Sand (2007), maar rond Union Station was het stil. De diverse bandleden vonden daardoor wel de tijd voor het maken van doorgaans prima solo-albums, maar het is goed te horen dat ze nu weer herenigt zijn met Alison Krauss. Paper Airplane biedt muzikaal weinig verrassingen, daarvoor is het traditionele bluegrass geluid van Union Station te vast omlijnd, maar het album is wel van dezelfde hoge kwaliteit die we, zeker sinds So Long So Wrong uit 1997, van de groep gewend zijn. Net als die plaat heeft Paper Airplane een behoorlijk melancholieke ondertoon. “Love is like a paper airplane, flying in the folded dent, riding high dipping low. But innocence is fair again, I'm hopin I can hold it in, our love will die I know”, zingt Krauss in het voor haar door Robert Lee Castleman geschreven titelnummer, dat onbetwist tot de hoogtepunten behoort. Dat geldt ook voor de cover van Richard Thompson’s Dimming Of The Day en het onder meer door Lori McKenna aangedragen My Love Follows You Where You Go. En dan zijn er ook nog een paar door Dan Tmynski gezongen liedjes die bijzonder overtuigen, zoals Dust Bowl Children en Bonita & Bill Butler. Paper Airplane behoort zonder meer tot de beste wat Alison Krauss & Union Station ons tot op heden gebracht heeft.
