Merrill Garbus maakt muziek die met geen pen te beschrijven. Ze maakt een mix van soul, reggae, R&B, wereldmuziek, pop en jazz.
Net als haar debuut knutselde Grabus deze plaat thuis in elkaar, al moet wel gezegd worden dat het geluid van Whokill een stuk beter is dan van de voorganger, die wel erg lo-fi klonk.
Haar tweede album is een pure luisterervaring. Zo waan je je in Riotriot het ene moment in het California van Joni Mitchell, vervolgens ergens in de buitenwijken van Johannesburg, de jazzclubs van New York, om weer terug te keren bij Joni. En dat allemaal in een nummer.
Hoe experimenteel het werk van tUnE-yArDs soms ook is, swingen doet het constant. Whokill is een fascinerende plaat.
