STROKES, THE

Na een break van vijf jaar is het New Yorkse vijftal The Strokes terug met een nieuw album; Angles. Veel is er veranderd in deze periode. De verschillende bandleden hebben solo hun ding kunnen doen (waarvan die van zanger en tekstschrijver Julian Casablancas toch duidelijk het interessants was). Inspiratie werd er ook op opgedaan door sterke platen van MGMT, Arctic Monkeys en Crystal Castles. De vierde Strokes cd klinkt duidelijk anders dan voorganger First Impressions Of Earth. Fris is misschien wel de beste term om Angles te omschrijven en back to basics. Gewoon 10 nummers in 34 minuten. Voor het eerst hebben de andere Strokes-leden Nick Valensi, Fabrizio Moretti, Nikolai Fraiture en Albert Hammond Jr. samen meegeschreven aan de songs. Joe Chiccarelli was ingehuurd als producer, maar die samenwerking verliep niet zoals verwacht, zodat ze uiteindelijk zelf achter de knoppen hebben gezeten. Angles opent Machu Picchu, dat opvallend klinkt met reggae synths. Dan volgt de waanzinnige eerste single Under Cover Of Darkness, misschien wel te omschrijven als de 2011 versie van hun allereerste single Last Nite. Verderop op de plaat horen we verschillende jaren 80 echo’s in Two Kinds Of Happiness en Games. Terwijl You’re So Right en Gratisfaction (de titel verwijst naar een soloplaat van Paul Westerberg) veel meer rechtdoorzee riffs hebben. In Call Me Black laat Julian Casablancas de crooner in zich naar boven komen, terwijl Life Is Simple In The Moonlight met een bossanova feel de plaat in stijl afsluit. Angles is een sterke plaat van een band die er weer zin in heeft. En wij hebben weer zin in The Strokes.