ADELE

Het alom bejubelde debuutalbum van Adele, 19, leverde haar een stel hits, een Brit Award en een Grammy op. Als ze van haar tweede plaat een 19-part-II had gemaakt, had er niemand geklaagd, maar Adele wilde en kon veel meer. Het opnieuw naar haar leeftijd (ten tijde van de opnames dan) genoemde tweede album is een reuzenstap vooruit. De vergelijkingen die bij haar debuut werden gemaakt (Amy Winehouse, Kate Nash) kunnen de deur uit, want Adele kan zich hier meten met groten der aarde als Dusty Springfield en Aretha Franklin. Op het door Paul Epworth en Rick Rubin geproduceerde 21 wordt het geluid bepaald door blues, gospel en soul, heel veel soul. Met hier en daar een lekkere peut pop en disco, dat dan weer wel. Zowel haar machtige stem als de songs hebben enorm aan zeggingskracht gewonnen. Al gaan de nummers op 21 grotendeels over een mislukte relatie, het cliché dat je minstens vijftig jaar narigheid in je kouwe kleren moet hebben om muziek te maken met zoveel diepgang, gaat hier niet op. 21 begint met twee swingende krakers, de single Rolling In The Deep en Rumour Has It, waarna het tempo omlaag gaat. Vanaf Turning Tables tot de geweldige afsluiter Someone Like You volgen er dan vijf pianoballads. Tussen die ballads door hoor je ook nog de krachtige pop van Set Fire To The Rain, de swingende soul en gospel van I’ll Be Waiting en de verrassende Cure-cover Lovesong, dat hier een zwoel latin-ritme krijgt. Pure klasse.