De enige leugen op Watson’s Just An Ordinary Day is de sticker op de voorkant: nog nooit eerder uitgebracht, leest de tekst. Ondergetekende kocht de CD al in 2008, tijdens een optreden in Tivoli te Utrecht. Het debuut van Watson was eerder alleen in zijn geboorteland Canada verkrijgbaar en dus nu, na twee zeer succesvolle albums, eindelijk opnieuw uitgegeven. ‘En terecht’, zou je daar dan aan toe willen voegen, want Watson’s debuut is van een ongekende schoonheid. Qua sfeer sluit An Ordinary Day het meest aan bij zijn alom geprezen Close To Paradise: ingetogen pianominiatuurtjes, zoals het titelnummer en donkere strijkers (Mary en Silent City) en dat alles natuurlijk omlijst met zijn typische engelachtige stem. Patrick Watson doet me op een of andere manier altijd weer denken aan Pink Floyd’s Atom Heart Mother, zweverig, tijdloos, emotievol, maar vooral de manier waarop het je pakt en niet meer los wenst te laten.
