Na vijf albums heeft The National zich ontpopt als de ware fakkeldrager van de Britse doom and gloom postpunk van de jaren tachtig. Geen band uit het huidige tijdsgewricht – geen Interpol of Editors – die de sombere, duistere en zelfs angstaanjagende muziek van Joy Division, The Sound, Bauhaus en ook Swans naar een hoger plan tilt dan The National. The National is dan ook niets anders dan de natuurlijke, postmoderne evolutie van het genre. Na een doorbraak met de albums Alligator (2005) en Boxer (2007) – en dat zonder gehypet te zijn – en het charity-project Dark Was The Night, moet High Violet de status van de vijf uit Cincinnati, Ohio verder uitbreiden. The National bouwt op High Violet dan ook voort op de sound van schurende gitaren, tribale drums, ijzige toetsen en de stemmige, omfloerste zang van Matt Berninger. De band krijgt daar hulp bij van Sufjan Stevens in het fraai-trieste Afraid Of Everyone en Bon Iver in het bijna pastorale Vanderlyle Crybaby Geeks. Zonder enig overdadig machtsvertoon zuigen Berninger en de broers Dessner en Devendorf de luisteraar subtiel naar binnen door middel van hun bloedrode, tensievolle prachtsongs. Boven het majestueuze geluidsdecor torenen bovendien schitterende melodieën uit die van liedjes als Sorrow, Runaway, Conversation 16 en het reeds genoemde Vanderlyle Crybaby Geeks in een tijdbestek van luttele minuten betoverende hymnen maken. High Violet is een album dat na herhaaldelijke luistersessies zijn muzikale geheimen met een royaal gebaar prijsgeeft, opdat wij maximaal van deze toekomstige klassieker kunnen genieten..
