Uiteraard kunnen we het aan het genie Will Oldham overlaten om ons keer op keer te verrassen. De eerste drie nummers van dit nieuwste album hebben een bijna gewijde sfeer, waarbij voorganger Oldham in met name With Cornstalks Or Among Them met louter een elektrische gitaar en een aantal engel-achtige achtergrondvocalen van The Cairo Gang’s Emmett Kelly een ontroerende sfeer neerzet, qua sound slechts te vergelijken met Neil Young’s obscure nummer Soldier. The Sounds Are Always Begging is wellicht iets poppier, maar met zijn minimale instrumentatie nog steeds intiem. Go Folks, Go is een mooie country-blues, die het begin vormt van een aantal songs waarin de instrumentatie en de intensiteit langzaamaan toenemen, zonder dat Oldham zijn stem enorm verheft en zonder dat de songs in tempo omhoog gaan. De wisselwerking tussen Oldham’s breekbare stemgeluid en de hoge stem van Kelly blijft het hele album indrukwekkend, en doet, in combinatie met de trage sfeervolle songs, meer denken aan Oldham’s Palace werk dan aan zijn recente albums. Ergens tussen Neil Young anno On The Beach en Lambchop anno Is A Woman, wat tegelijkertijd een mooie referentie is voor de hoge kwaliteit van dit bloedstollend mooie album.
