PORTISHEAD

Het is al weer elf jaar geleden dat er een nieuwe Portishead van de persen rolden. Het gelijknamige album Portishead zag toen het licht en vervolgens was het jaren stil. Soms kwam er een geruchtenstroom op gang en zou er een nieuw album aanstaande zijn, maar uiteindelijk bleef het toch stil. Het ligt in de aard van de mens om te vergelijken, maar wat moet je met een vergelijking als het vorige album meer dan een decennium achter je ligt? Muzikaal lijkt op het eerste gehoor de vergelijking ook ver te zoeken. Natuurlijk is er de prachtig getormenteerde stem van zangeres Beth Gibbons en is ook gitarist Adrian Utley weer van de partij, maar de insteek is anders. Third is een album dat wat luisterbeurten nodig heeft, maar dan heb je ook wat! Muzikaal is Third een grillig album, vol maffe deuntjes en geluiden. Opener Silence zet gelijk de toon en stamt er woest trommelend op los. Vijf keer achter elkaar hard draaien en je hebt de nieuwe Portishead-sound in de vingers. Hunter klinkt als een soort dronken Once Upon A Time In The West, terwijl Nylon Smile door Beth Gibbons naar een ongekende emotionele hoogte gezongen wordt. Third is een bijzonder onderhoudend album met slechts af en toe een klein dipje. Portishead is een nieuwe weg ingeslagen, maar klinkt toch ook weer o zo vertrouwd breekbaar. Mijn complimenten!