In plaats van een persoonlijke opvolger bundelen twee van Kentucky’s grootste hedendaagse talenten in de popmuziek hun krachten op dit bijzondere album. Ben Sollee wist te imponeren door zijn opvallende songschrijverschap dat hij combineerde met zeer kundig cellospel. Daniel Martin Moore bleek als singer-songwriter zijn vervullende en ingetogen stemgeluid voor zich te kunnen laten spreken in klassiek aandoende, pure songs. De roots die deze twee bescheiden grootheden delen vinden nu volmondig hun weg op deze plaat. Geen van de twee heeft een uitgesproken hoofdrol, maar de traditionele klanken van de Appalachen is als een constante onderstroom aanwezig. Het creatieve cellospel vormt een mooie afwisseling met behoudender songs. Het veel lichtere geluid van Ben Sollee combineert verrassend mooi met het zachtere brons van Daniel Martin Moore. Gelukkig overheerst het rootsgeluid nooit zodanig dat er geen sprake meer is van hedendaagse pop. De folkinvloeden geven Dear Companion juist verdieping en, waar nodig, een uitnodigende zwier. Subpop voegt met deze samenwerking een nieuw pareltje aan zijn uitzet toe. De vraag is natuurlijk wel of de heren voortaan gezamenlijk of ook nog apart hun muzikale wegen zullen bewandelen.
