Het debuut van Lightspeed Champion was er één vol geniale popsongs die er met alle geweld uit moesten. Een spontane uitbarsting van nerveuze naïviteit, dromerige mijmeringen en een bitterzoet laagje om het net niet té perfect te maken. Een grote verrassing, vooral gezien de vorige band van creatief brein Devonté Hynes, het hysterische Test Icicles. Dat overrompelende effect is met zijn tweede album natuurlijk weg en dan is het vanzelfsprekend de vraag wat er van die eerste indruk overblijft. De vakkundig in elkaar gesleutelde liedjes zijn er nog steeds, al zijn ze dit keer verpakt in een flink wat chiquere productie. Ben Allen (Gnarls Barkely, Animal Collective) leefde zich uit met protserige strijkers, rinkelende belletjes, klassieke pianostukken en zo ongeveer alles wat er in de studio tevoorschijn gehaald kan worden om een plaat op te poetsen. Het levert zeker veel spektakel op, maar leidt tegelijkertijd af van waar het daadwerkelijk om moet gaan: de kunst van Hynes om onweerstaanbaar lekkere liedjes te schrijven. Het resultaat is dat er weinig songs echt blijven hangen en de onrust overheerst, waardoor het tweede album van Lightspeed Champion maar moeilijk de aandacht krijgt die het eigenlijk verdient.
