Recensie
Regie: Nuri Bilge Ceylan
De Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan maakte internationaal furore met zijn prachtige film Uzak. In Iklimler neemt hij niet alleen de regie, maar ook een hoofdrol op zich. Zijn vrouw is zijn tegenspeelster. Het liefdesverhaal dat centraal staat, is echter niet autobiografisch, maar Ceylans visie op algemene problemen die mensen in hun relaties tegenkomen en hoe ze ermee omgaan. Isa en Bahar proberen uit alle macht hun relatie in stand te houden, maar kunnen een breuk niet langer uit de weg gaan. Op de vraag of ze ooit nog samen kunnen zijn, komt geen antwoord. Dat is ook niet waar de film om lijkt te gaan. Ceylans films zijn vooral enorm mooi. De titel Iklimler, Klimaten, verwijst naar de voorbijtrekkende seizoenen en omslagen in het menselijk drama. Ceylans shots duren vaak langer dan gebruikelijk. Op die manier schept hij een contemplatieve traagheid in de film die de kijker de ruimte laat om de beperkte actie diep op zich in te laten werken. De toon wordt al direct aan het begin gezet met de schitterende close-up van zijn vrouw die langzaam van glimlach in stil verdriet verzinkt. Vanaf dat moment hebben alle shots een beladenheid waarin het sentiment met de tijd lijkt om te slaan. Ceylan gebruikt daarvoor ingetogen spel en minimale middelen. Hetgeen gebeurt, komt daardoor constant zeer direct aan. De camera registreert precies met erg sporadische, zuiver tactische bewegingen. De regie neemt geen standpunt in, net als de rollen zeer neutraal blijven. Het drama blijft bij de personages zelf, toch is de film aangrijpend. Dat maakt Iklimler een subtiel genot.
De Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan maakte internationaal furore met zijn prachtige film Uzak. In Iklimler neemt hij niet alleen de regie, maar ook een hoofdrol op zich. Zijn vrouw is zijn tegenspeelster. Het liefdesverhaal dat centraal staat, is echter niet autobiografisch, maar Ceylans visie op algemene problemen die mensen in hun relaties tegenkomen en hoe ze ermee omgaan. Isa en Bahar proberen uit alle macht hun relatie in stand te houden, maar kunnen een breuk niet langer uit de weg gaan. Op de vraag of ze ooit nog samen kunnen zijn, komt geen antwoord. Dat is ook niet waar de film om lijkt te gaan. Ceylans films zijn vooral enorm mooi. De titel Iklimler, Klimaten, verwijst naar de voorbijtrekkende seizoenen en omslagen in het menselijk drama. Ceylans shots duren vaak langer dan gebruikelijk. Op die manier schept hij een contemplatieve traagheid in de film die de kijker de ruimte laat om de beperkte actie diep op zich in te laten werken. De toon wordt al direct aan het begin gezet met de schitterende close-up van zijn vrouw die langzaam van glimlach in stil verdriet verzinkt. Vanaf dat moment hebben alle shots een beladenheid waarin het sentiment met de tijd lijkt om te slaan. Ceylan gebruikt daarvoor ingetogen spel en minimale middelen. Hetgeen gebeurt, komt daardoor constant zeer direct aan. De camera registreert precies met erg sporadische, zuiver tactische bewegingen. De regie neemt geen standpunt in, net als de rollen zeer neutraal blijven. Het drama blijft bij de personages zelf, toch is de film aangrijpend. Dat maakt Iklimler een subtiel genot.
