Dark Undercoat wist een flink de aandacht van zowel liefhebbers en critici te trekken, maar moeite met een opvolger heeft Emily Jane White allerminst. Het schrijven en zingen van wonderschone liedjes blijkt haar tweede natuur te zijn. Victorian America is dan ook een uur lang genieten van zuivere songs waarin de mistige, afgelegen Californische kustbossen in weerklinken.
De trage eenvoud van dat gebied is niet weg te denken uit de diepe somberte die Emily met haar songs creëert. Met liefde heeft ze zich naar het lot geschikt om vervolgens prachtige, droeve liedjes te schrijven. Dark Undercoat leverde haar gemakkelijke vergelijkingen met PJ Harvey op, ondanks het sterk afwijkende karakter van haar stem. Het geeft echter wel het niveau aan waarop haar talent wordt geschat. Dat blijkt op Victorian America wederom totaal geen hyperbool. De verschillen met dat eerste album vind je vooral in de sterke groei van haar geluid. Niet alleen spreekt haar stem zo mogelijk nog meer aan, de songs zijn verder ingevuld dan op het kalere Dark Undercoat. Victorian America blikt terug naar de historie van americana en maakt daar hedendaagse juweeltjes van. De spanning van de freakfolk is plezierig aanwezig, maar Emily is niet op zoek naar vervreemding. Er is juist een zekere toenadering voelbaar, gevoed door toegankelijke klanken gevat in onconventionale structuren. De heldere instrumentatie leidt op confronterende wijze tot onverwachte omslagen, maar behoudt te allen tijde voldoende subtiliteit. Het geeft het album een grote rijkdom met diep liggende lagen waarmee op uiterst smaakvolle wijze wordt omgesprongen.
Victorian America bevestigt hetgeen velen reeds vermoedden. Emily Jane White toont zich een songschrijver en zangeres die haar talent weet te optimaliseren. Dit tweede album is een schitterende, zwaarmoedige collectie lamenten die door hun abstracte natuur bij iedereen voor herkenning zullen zorgen.
