Eerder dit jaar leverde Yo La Tengo als Condo Fucks nog het album Fuckbook af gevuld met covers in een garagerock jasje. De vraag was in hoeverre het trio de rauwe energie van dat album zou doortrekken naar dit nieuwe reguliere album. Populair Songs beantwoord deze vraag grotendeels ontkenend, een klein aantal uitspattingen daargelaten. Het noisy randje uit de beginjaren is nagenoeg verdwenen waardoor hun sound tegenwoordig sterk refereert aan de kleurrijke sixties. Het trio weet met dit elfde studioalbum op hun eigen stoïcijnse wijze weer veelzijdig voor de dag te komen met een mengeling van psychedelische rock, ambiente droompop, funky soul en zelfs easy listening. De band opent ijzersterk met het in wahwah en strijkers gedrenkte Here To Fall. Het zet de toon voor deze door fraaie harmonieën en dromerige sferen gedomineerde verzameling Populair Songs. De verrassing zit hem echter in de staart. Na ruim 10 minuten in extase te zijn gebracht door het aan de sacrale gitaarkoralen van John Fahey herinnerende The Fireside, worden we vervolgens weer hardhandig wakker geschud door de gitaarerupties van het lang voor zich uit dronende And The Glitter Is Gone. Yo La Tengo ten voeten uit.
