SOPHIA

Even groot als de verwachtingen van een nieuw album van de band rond Robin Proper-Sheppard is ook de verbazing dat dergelijk album juist midden in de lente het levenslicht ziet. Zeker als je bedenkt dat de voorman zelf aangeeft dat There Are No Goodbyes wellicht het somberste album is dat Sophia tot nu toe maakte. Nu wordt naar mijn mening die donkere kant van Sophia altijd wat op de spits gedreven. Ook deze huidige plaat valt me niet bijzonder zwaar en dat doet niets af aan het hoge niveau dat Sophia zichzelf al jaren oplegt. Opnieuw zijn de strijkers van The Sophia Quartet van de partij om de band bij te staan met mooie gevolgen. Dit kwartet speelde overigens afgelopen jaar ook met Tindersticks, The Divine Comedy en Ed Harcourt. Zelf heeft Sophia een kwinkslag meegekregen van een band als South of van de jaren ’80 geïnspireerde post-rock die ook Editors voortbracht. Deze kant van de balans met stevigere arrangementen is ook sterker vertegenwoordigd dan soberheid. Thematisch brengt de band wederom een ode aan de spelonken van de geest. Pas met Something, Heartache en Portugal bereikt Sophia op dit album volle sterkte. Voor mensen die liever live genieten van muziek, komt het album ook in een 2-CD versie uit met 14 nummers opgenomen in Wenen op Valentijnsdag.