De drie uitverkochte concerten in de Amsterdamse HMH bewezen dat Bob Dylan ondanks zijn 67 jaar nog altijd een fenomeen is. Waar Dylan in de eerste helft van de jaren negentig de weg op het podium meer dan eens (letterlijk) kwijt was, heeft hij zichtbaar de inspiratie en het spelplezier hervonden. Dat is ook nadrukkelijk terug te horen op het nieuwe studioalbum Together Through Life. De trilogie die met het onvolprezen Time Out Of Mind in 1997 werd ingezet en vervolgens resulteerde in het iets vrolijker Love And Theft en Modern Times krijgt een opmerkelijk vervolg met een al even opmerkelijke ontstaansgeschiedenis. De vraag om een enkel nummer te schrijven voor een film resulteerde in tien nieuwe nummers, grotendeels geschreven samen met Grateful Dead-tekstschrijver Robert Hunter. Net als op Modern Times produceerde Dylan het album zelf en nam de nummers op met zijn huidige tourband, met als belangrijkste aanvulling de accordeon van David Hidalgo (Los Lobos). Het wordt meteen duidelijk in de opener Beyond Here Lies Nothing – een standaard bluesnummer, dat die kwalificatie al snel overstijgt, net zoals de rest van het album. Chicagoblues is duidelijk herkenbaar in Shake Shake Mamma en My Wife’s Hometown, maar het is vooral het aan John Lee Hooker refererende It’s All Good dat indruk maakt. Hierin wordt de ene na de andere treurige gebeurtenis besloten met ‘It’s all good’ – een cynische omdraaiing die op soortgelijke wijze opduikt in I Feel A Change Coming On dat zeker niet beluisterd moet worden als een Obama-jubelsong, maar eerder als commentaar op de totale leegheid die het woord change – vooral dankzij reclame, commercie en Obama-idolaten – inmiddels oproept. Ook de andere nummers rechtvaardigen de conclusie dat Dylan in tegenstelling tot generatiegenoot Neil Young het afgelopen decennium wél platen maakt die ertoe doen en niet alleen op zijn archief hoeft te teren, zelfs al is Dylan’s archief vele malen rijker dan dat van zijn op geld beluste Canadese vakbroeder.
