Merrill Beth Nisker werd in November 40. De in Toronto geboren Canadese begon onder eigen naam op te treden, voor ze veranderde in Peaches. Ze werkte als muziek en toneellerares met een obsessie voor dingen als sex en de traditionele rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Als muzieklerares speelt ze haar muziek zelf en ze weet precies hoe zich moet presenteren. Op de hoes van Fatherfucker uit 2003 is ze bijvoorbeeld te zien met een volle baard. In haar teksten is ze zowel vulgair als mysterieus, een bijzondere mix, maar het is altijd duidelijk waar het over gaat. En live is ze een belevenis.
Het siert haar, dat ze altijd haar eigen weg gaat. Ze verhuisde naar Berlijn om middenin de electro-scene te zijn.
Dit is het vierde album onder de naam Peaches. Haar debuutalbum maakte ze in 1995 onder eigen naam. Te horen op soundtracks van films als Lost In Translation, remixen en in duetten is ze taboedoorbrekend en veelgevraagd en haar dwarse electro-punk met gerapte en gezongen teksten werkt hypnotiserend. Monotone en beukende beats. Voor dit album nodigde ze weer de nodige gasten uit, zoals Simian Mobile Disco, Soulwax en Digitalism. Verrassend toegankelijk met expliciete teksten en een poppy randje, wat niet ten koste gaat van haar rauwheid. We horen echo's van Madonna, Donna Summer en hip-hop.
De Duitse band Sweet Machine werd gevraagd om haar te begeleiden op toernee en ze toert door Engeland in het najaar. Ja, het is weer meer van hetzelfde, maar dit is wat je wilt van Peaches. Compromisloos en rechtuit.
Dat dit album ook toegankelijk is, maakt het alleen maar interessanter.
