In de loop van zijn muzikale carrière – inmiddels zo'n dertien albums – heeft Bill Callahan steeds meer licht toegelaten in zijn aanvankelijk nogal claustrofobische muziek. De transformatie van het eenmans-lofi-orkest Smog naar een meer openhartige, kleurrijke singer-songwriterstijl, in 2007 ingezet met Woke On A Whaleheart, doet de artiest Callahan beslist recht. Die wijziging pakt nu op I Wish We Were An Eagle zo goed uit dat hier wel eens sprake zou kunnen zijn van een alternatief meesterwerkje. Callahans band – Wurlitzer, harmonium, piano, Hammond, elektrische gitaar en kalme drums – volgt een natuurlijk pad in de uitvoering van de romantische, weemoedige liedjes, wat een organische, rustieke en soulvolle sfeer oplevert die we ook van Lambchop kennen. Dat wordt nog eens versterkt door Callahans berustende en louterende bariton, die een hartverwarmende, zij het melancholische levenslust uitstraalt. De ongelofelijk schitterende liedjes raken vervolgens de grens van perfectie doordat de arrangementen zijn verrijkt met magische, bloedrood getinte strijkers. Hoewel nergens grotesk, altijd intiem, is I Wish We Were An Eagle een barok lofi-meesterwerk, dat zijn machtige apotheose bereikt in het bijna tien minuten klokkende Faith/Void. I Wish We Were An Eagle verschaft Bill Callahan een plek aan de top van het genre, naast Will Oldham en Conor Oberst.
