Neil Young is naast geniaal songschrijver ook altijd een opportunist geweest. In de jaren zestig en zeventig was hij uiteraard tegen de Vietnam-oorlog, in de jaren tachtig was hij een groot voorstander van Ronald Reagan, na 9/11 toonde hij zich van zijn meest patriottistische kant om vervolgens met de wolven mee te huilen tegen de oorlog in Irak. Ook muzikaal is Neil Young nooit te beroerd geweest om aansluiting te zoeken bij actuele trends als punk en grunge. Op enkele uitzonderingen na leverden zowel zijn politiek als muzikaal opportunisme zwakke albums op, met als dieptepunten Living With The War en Mirror Ball. Neil Young anno 2009 is tegen de kredietcrisis, want die is alleen maar slecht voor de gewone man (en niet voor rijke sterren die honderden euro’s gaan vragen voor hun eigen Archive), uiteraard nog altijd tegen de oorlog en vooral voor het milieu. En hij geeft ditmaal het goede voorbeeld: een van de vijftig (!) auto’s die hij bezit heeft hij ‘groen’ gemaakt en daarmee rijdt hij rond om ons te vertellen hoe het moet. Dat doet hij in een tiental rammelende songs, vol typische Neil Young-riffjes en dito teksten.
