Deafheaven bewijst sinds Sunbather - het album met de iconische roze hoes - dat black metal je niet altijd naar de duistere, Scandinavische wouden hoeft te transporteren. In plaats daarvan zet de band je in het felle zonlicht van San Francisco, door de intense invloeden van het genre te verweven met dromerige shoegaze en kwetsbare teksten. Toch was de verrassing groot toen Infinite Granite in 2021 uitkwam. Dit album was volledig ontdaan van alle metal-invloeden en bevatte enkel warme dream pop. De hoes van Lonely People With Power insinueert dat we weer de softe kant van Deafheaven zullen horen, maar niets blijkt minder waar. Na een hallucinante opener pakt de band je direct bij je strot, om zijn grip een uur lang geleidelijk te verstevigen. Op deze kolos van een plaat horen we de terugkeer van George Clarke’s ijselijke geschreeuw en klinken de black metal-gitaren net zo agressief als voorheen, maar ook melodischer dan ooit. De groovende riffs zijn in sludge gedrenkt en zelfs de shoegaze-gitaren stralen een benevelende hitte af. Vooral de samenwerkingen met Jae Matthews (Boy Harsher) en Paul Banks (Interpol) bieden adempauzes, al zijn deze van korte duur. Zo zingt Matthews bezwerend over elektronische loops, tot het nummer uitmondt in verpulverende industrial. Banks draagt op zijn beurt een gedicht voor dat de romantiek van de albumhoes nog enigszins verantwoordt. Met Lonely People With Power horen we een band die tegen alle verwachtingen in zijn eigen pad blijft volgen, en daarmee wederom een nieuwe standaard voor de extreme muziek neerzet. (Laurence Tanamal)
