FOO FIGHTERS

Een enkele keer vindt het Engelse 4AD een Amerikaanse herrie-bandje dat hun goedkeuring kan wegdragen zoals in het verleden The Pixies en Throwing Muses al eens door dit label werden ontdekt. Meestal hebben ze het echter niet op herrie en het feit dat de nieuwste cd van Blonde Redhead op dit Engelse label uitkomt, zal dus ook wel betekenen dat ze geen herrie-bandje meer zijn. Dat waren ze op hun vorige plaat, het wonderschone Melody Of Certain Damaged Lemons, eigenlijk ook al niet meer. Misery Is A Butterfly is dan ook een voortzetting van de lijn die op Melody ingezet werd. Daar kunnen we ons, als Blonde Redhead-fans van het eerste uur, heel vervelend over voelen, maar dan storen we ons aan de vorm, terwijl het natuurlijk om de inhoud gaat. De zeer inventieve nummers, bijvoorbeeld. Of de prachtige stem van gitariste/zangeres Kazu Makino, die tegenwoordig meer fluistert dan krijst. Of de subtiel in elkaar grijpende gitaarpartijen, die op deze plaat de voornaamste begeleiding vormen, in tegenstelling tot het ramwerk dat we op vorige platen nog wel tegen konden komen. Verder veel andere instrumenten. De plaat opent met een heus klavecimbel en later komen we nog verscheidende orgeltjes tegen. En na een paar draaibeurten valt dan het muntje: door met Misery Is A Butterfly precies dezelfde plaat te maken als al hun vorige, maar dan verpakt in een veel opener vorm, laat Blonde Redhead zien dat ze echt heel erg goed zijn.