MOMMA

Momma's Welcome To My Blue Sky zweeft tussen nostalgie en nieuwe hoop. De band, ooit een ruwe diamant in de lo-fi grunge-scene, heeft zijn randen niet gladgestreken, maar ze fonkelen nu in een ander licht. I Want You (Fever) zet direct de toon: een broeierige, verslavende riff die zich als een koortsige droom in je hoofd nestelt, met vocalen die verleidelijk heen en weer golven tussen verlangen en afstandelijkheid. Dit is geen blind omarmen van de toekomst, maar een bedachtzame omhelzing van het verleden—met gitaren die de lucht openscheuren als een op hol geslagen zomerstorm. Sincerely opent met 90s-indierockinvloeden, maar Momma voegt melancholie en speelse melodieën toe. De zang van Etta Friedman en Allegra Weingarten danst tussen nonchalance en urgentie, alsof Kim Deal en Liz Phair samen een dagboek bijhouden. Het titelnummer zweeft dromerig voort, als een Sonic Youth-lied dat reflectie boven chaos verkiest. Hoogtepunten als Rodeo en Bottle Blonde combineren gruizige riffs met melodieuze kracht. De productie blijft helder zonder steriel te klinken; ruis en chaos voelen als gecontroleerde vonken van een vuur dat nooit dooft. Welcome To My Blue Sky is een ansichtkaart uit een wereld die ooit de onze was, maar nu alleen nog in muziek bestaat. Gelukkig is dat meer dan genoeg. (Max Majorana)