OASIS

Britpop was op zijn retour, twee bandleden van de kernbezetting waren opgestapt, de vaste producer ingeruild voor een ander, de titel bleek gebaseerd op een door Noel Gallagher verkeerd gebruikt citaat en de lancering moest door een nieuwe platenmaatschappij omdat de oorspronkelijke stal was ingestort. De basis voor de vierde plaat van Oasis was wat wankel. Het zou ook de slechtst ontvangenprestatie worden. De vraag, 25 jaar later bij de heruitgave op vinyl, of het misbaar wel terecht was, moet echt met ‘nee’ worden beantwoord. Kennelijk waren publiek en critici in 2000 nog niet klaar voor het meest experimentele en meest psychedelische album van Oasis tot dan toe. De hernieuwde kennismaking begint al met een oogverblindend visitekaartje want Standing On The Shoulder Of Giants is in een prachtige hoes gestoken. Het opruiende, lawaaierige intro, Fuckin’ In The Bushes, is een statement om u tegen te zeggen. Meteen daar achteraan Who Feels Love, een heerlijk slepende song met Indiase invloeden. Een eindje verderop het hevig ontroerende Little James van Liam Gallagher. Kant twee opent met Gas Panic. Zo onheilspellend klonk de band niet eerder. Wat te denken van de onverwoestbare stadion-anthem Roll It Over? Wat was er eigenlijk mis met Standing On The Shoulder Of Giants? Nou, dat het ‘shoulders’ had moeten zijn. (Wim Koevoet)