Recensie
Stel je gaat terug in de tijd naar het jaar 2011 en je kent de band Opeth nog niet zo goed. Verder dan Zweden en (death) metal kom je niet. In de plaatselijke platenwinkel koop je ter introductie het album Heritage. Bij het afspelen zou je verrast kunnen worden. Geen gegrom, maar progressieve metal. Het was destijds het tiende album van de heren. De opener is al direct een instrumentaal nummer gedragen door de piano. Ook de mellotron en fluit komen voorbij. Zo gaat dit rustieke het album door en spreken we overduidelijk niet van ouderwetse metal.
Heritage geeft een duidelijk saluut aan de progressieve rock van weleer. Dit betekent overigens niet dat het gekopieerd of gedateerd klinkt. Nu is het tijd voor een heruitgave van deze enigszins afwijkende plaat in hun catalogus, maar de band heeft vaker verrast. (Willem de Man)
Heritage geeft een duidelijk saluut aan de progressieve rock van weleer. Dit betekent overigens niet dat het gekopieerd of gedateerd klinkt. Nu is het tijd voor een heruitgave van deze enigszins afwijkende plaat in hun catalogus, maar de band heeft vaker verrast. (Willem de Man)
Tracks
Disc 1
1. Heritage
2. The Devil's Orchard
3. I Feel The Dark
4. Slither
5. Nepenthe
6. Haxprocess
Disc 2
1. Famine
2. The Lines In My Hand
3. Folklore
4. Marrow Of The Earth
