Vergeet de abstracte drum’n’bass waar Squarepusher ooit furore mee maakte. Zijn elfde album – een conceptplaat – klinkt als een frontale botsing tussen funk, oude electro en Miles Davis ten tijde van Bitches’ Brew, met een snufje Warp-gekte en een soort twisted elektronische rock, inclusief vocoder en hevige distortion op de gitaren, wat het geluid soms in de richting stuurt van een overstuurde Soft Machine, terwijl The Glass Road juist weer van start gaat alsof Zappa nog leeft. Daarbij valt een onverwachte samenhang op, dat weer wel. Squarepusher vond zijn inspiratie dan ook in een visioen van het ultieme rockconcert, met een centrale plaats voor een kleerhanger.
