JULIEN BAKER & TORRES

LUISTERTRIP APR 2025 // Van Boygenius naar Cowboygenius? Julien Baker en Torres (Mackenzie Scott) slaan een onverwachte weg in: een countryalbum. Wat misschien als een stijlbreuk voelt, is voor hen een logische stap. Beiden groeiden op in Tennessee, waar countrymuziek met de paplepel werd ingegoten. Julien’s kenmerkende eerlijke, kwetsbare songwriting blijft overeind, maar krijgt een nieuwe kleur door countrymetaforen: woestijnbloemen, showdowns en stoffige wegen. Dit is een queer countryalbum—maar je mag het ook gewoon een countryalbum noemen. De outlaw-traditie is immers van nature subversief, goudeerlijk en geworteld in de arbeidersklasse. Torres’ verhalende nummers, zoals Tuesday, zijn recht voor zijn raap, geschreven volgens de klassieke countrytraditie. Ze verweeft humor en, zoals ze het zelf noemt, een subtiele dubbelzinnigheid of een onverwacht A-ha!–moment. Wat Julien en Torres vooral willen overbrengen, is vreugde. De vrijheid om een cowboyhoed op te zetten en te line-dancen, om nieuwe versies van jezelf te verkennen zonder onoprecht te zijn. De speelsheid van dit album voelt niet als een act, maar als een viering. "Vreugde is op dit moment de grootste daad van verzet die een persoon—vooral een queer of gemarginaliseerd persoon—kan leveren. Vreugde is de ultieme daad van verzet." (Lotte Hurkens)

Interview met Julien Baker & Torres
JULIEN BAKER & TORRES
Van Boygenius naar Cowboygenius? Julien Baker, bekend van de indie-supergroep Boygenius, en Mackenzie Scott, beter bekend als TORRES, bundelen hun krachten voor een verrassend nieuw project. Hoewel beide artiesten naam hebben gemaakt als soloartiesten binnen de indie- en indie-rockscene, slaan ze nu een andere weg in: country. Op het eerste gezicht misschien een onverwachte wending, maar wij kregen de kans om met hen te praten én alvast naar het aankomende album te luisteren. Wat bleek? Country staat hen als een op maat gemaakte cowboyhoed. Dus trek je cowboylaarzen aan en geef je over aan de pedal steel gitaar, Yee-haw! (Door: Lotte Hurkens)

Country lijkt voor twee queer indie artiesten niet per se de meest voorspelbare stap. Toch voelde het met name voor Mackenzie als een onvermijdelijk lot om een countryalbum te maken. Het was iets wat eigenlijk al jaren jeukte. Julien en Mackenzie groeiden beiden op in het zuiden van de Verenigde Staten, in de staat Tennessee. Aan countrymuziek viel niet te ontsnappen, maar niet vanwege een gebrek van een poging daaraan. "Ik wilde niets met countrymuziek te maken hebben, maar wat ik ook deed, ik kon er niet aan ontsnappen omdat ik in Tennessee woonde.", vertelde Julien al eerder. Als tiener deed ze afstand van country en week ze uit naar de punk- en hardcore scene. Mackenzie had altijd wel een liefde voor country. Hoewel ze zich in haar carrière nooit volledig heeft overgegeven aan het genre, zat het subtiel verweven in alles wat ze deed.

Zo’n tien jaar geleden ontmoetten de twee elkaar voor het eerst backstage na een show waar ze beiden speelden. “Ik vond Mackenzie zo cool toen ik haar ontmoette”, vertelt Julien. “Vind je het erg als ik dat verhaal vertel?”, vraagt ze aan Mackenzie, “Ik wil je niet in verlegenheid brengen!”. Mackenzie stemt lachend toe, “het is oké, het is geen geheim”. Julien begint te vertellen: “Ik liep de kleedkamer van Mackenzie binnen, ze waren net klaar met hun set. Iedereen in de kleedkamer was een jointje aan het roken, gekleed in dezelfde coole witte jumpsuits en ik was gewoon zo… jong. Ik zei zoiets van: “hoi jongens, ik vond de set erg leuk." Waarop Mackenzie antwoordde: “Blij dat je kon spelen! Wil je wat wiet?” En ik had zoiets van: “nee, dank u wel, mevrouw".
Mackenzie lacht en kijkt naar Julien: "ahh, ik voel me slecht, heb ik je laten schrikken?”. “Ik was een ongelooflijke braverik”, verzucht Julien. “Maar je was ook zo jong, nog maar een 19-jarige baby!”, protesteert Mackenzie. “Da’s waar, 19 is jong.”“En je was zo lief”, vertelt Mackenzie op dien. “Je was zo geweldig in die show, Julien. Ze speelde in haar eentje voor een uitverkocht publiek; alleen zij en haar ruimteschip van een pedalboard. Ik herinner het me nog zo goed, omdat de hele menigte in vervoering was. Je vulde de ruimte met de mooiste ambient-gitaar en alleen je stem. Ik herinner me dat ik gewoon zoiets had van oh zij staat op het punt enorm te worden. En ik had gelijk. Je stond aan het begin van je traject.”

De complimenten vliegen over en weer. De twee lijken enorm veel chemie te hebben met elkaar. Toch geven ze zelf toe: ze zijn elkaars tegenovergestelde. “We zijn heel verschillend en dat complementeert elkaar.” Dat uit zich in aspecten die variëren van simpel, zoals eetpatronen –Julien die na shows ontzettende honger heeft en Mackenzie die na een optreden geen eetlust kan opwekken– tot fundamenteel , zoals stresspatronen. “We lijken totaal andere zenuwstelsels te hebben. Wat mij raakt, raakt jou niet per se. We hebben verschillende triggers. In sommige stressvolle situaties word ik gek terwijl Mackenzie zich prima voelt. En dan is het juist andersom.”
Voor Julien is het niet de eerste keer dat ze samenwerkt, ze heeft al meerdere platen gemaakt met Boygenius, de indie supergroep bestaande uit Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Julien. “Elke keer is het weer anders, zelfs als je opnieuw werkt met dezelfde persoon. Beide keren dat Boygenius een plaat uitbracht was een compleet andere ervaring”. Waar bij Boygenius het schrijven zelf een gezamenlijk proces was, was dat met Mackenzie meer een individueel proces. De samenwerking zat in de gedeelde visie en het gezamenlijke eindproduct.

Voor Mackenzie was het de eerste keer dat ze in deze mate samenwerkte op een album. “Ik heb ervan genoten! Ik heb het gevoel dat er minder druk is. Je hoeft minder te bewijzen.” Het was Mackenzie die tijdens de COVID-pandemie Julien SMS’te en vroeg: “wil je een country album met me maken?”. Mackenzie geeft wel toe dat ze niet zomaar zou samenwerken, en Julien specifiek heeft uitgekozen. “Ik vertrouw Julien compleet. Niet alleen haar smaak en stijl, maar ook hoe ze is als persoon. Daardoor kan vertrouwen en iets minder controlerend zijn. Het haalt de druk eraf.” Julien voegt er nog aan toe: “De stress wordt verdeeld, maar het plezier wordt vermenigvuldigd.”

Tuesday: queer love en religie in een countrylied

Wat maakt nou een countrynummer? “Ik denk dat het een combinatie is van eerlijkheid met een element van humor”, legt Mackenzie uit. “En als het geen humor is moet het een soort dubbelzinnigheid zijn, of een a-ha!-moment, op een slimme manier gedaan. Er zijn ook melodieën of vocale verbuigingen die typerend zijn voor country. En natuurlijk pedal steel gitaren!” Ook zijn country nummers vaak heel verhalend en expliciet. Nummer Tuesday op de nieuwe plaat is een perfect voorbeeld hiervan. Het nummer vertelt een verhaal van Mackenzie die een relatie aanging met een meisje genaamd Tuesday. Op een dag belt haar strikt religieuze moeder op om haar te ondervragen over haar relatie, waarna Tuesday aan Mackenzie vraagt haar moeder te overtuigen dat ze van mannen en jezus houdt. Er is in dit nummer nergens om achter te verbergen, de tekst is recht-voor-zijn-raap en er zijn geen geluidseffecten op de gitaren –compleet naakt. Mackenzie voelde zich met dit nummer dan ook kwetsbaarder dan normaal. “Ik was er aanvankelijk verlegen over. Ik was eigenlijk zelfs verlegen om het aan Julien te laten horen in de eerste instantie”. Julien voegt eraan toe: “Ik voelde me ook kwetsbaarder als gitarist.”

Sugar in the tank

Een ander belangrijk onderdeel van country is natuurlijk line dancing. In de videoclip van nummer Sugar In The Tank wordt er ook uitbundig ge-line-danced. “Het is gek, het is iets dat mijn tantes en ooms vroeger deden op familiereünies, en het was echt dorky.”, vertelt Julien, ”Nu is er een groep queer getatoeëerde mensen van begin twintig met een half geschoren hoofd die line-dancen”. Line-dancen heeft een heropkomst onder jonge queer mensen in Amerika en de groep die meedanst en de videoclip zijn leden van de Stud-Country Community. “Ze hebben een Google Drive account waarop ze dans tutorials met elkaar delen”, vertelt Julien, “het is geweldig”. En hoe het was om met hen een videoclip op te nemen? Julien begint te stralen: “Het was oprecht magisch. Zó leuk.”.

Sylvia

Een opmerkelijk nummer op het album is het nummer Sylvia. Dit nummer heeft Mackenzie voor haar hond, Sylvia, geschreven. Sylvia was vernoemd naar Sylvia Plath, Amerikaanse schrijfster. Niet alleen delen de twee Sylvia’s een verjaardag, maar volgens Mackenzie delen ze nog vele andere kwaliteiten. “Ze zijn beiden ontzettende scorpios.” Ze kunnen beiden hun lachen niet inhouden, en ze gaat verder: “Slyvia [de hond] is extreem intens en bezitterig, maar ook heel loyaal, grappig, en goofy.”. Net als Sylvia Plath.

Send A Prayer My Way

Waar Julien en Torres’ over het algemeen vrij serieuze muziek maken, voelen ze op dit album meer vrijheid voor speelsheid. Julien: “Ik zie dit als oprechte en eerlijke muziek, waarbij ik alsnog me mag verkleden met een onserieuze cowboyhoed en gekke dansjes mag doen, zonder mijn geloofwaardigheid te verliezen. Het is fijn om flexibel te mogen zijn, en iteraties van mijn identiteit uit te mogen proberen. Ik kan een cowboyhoed opzetten en country zingen, of juist rock zingen en alsnog bij mijn ware aard blijven. Ik vind de speelsheid enorm fijn”. Mackenzie: “Ik zou iets vergelijkbaars zeggen. Ik hoop dat dit album simpelweg vreugde overbrengt. Ik wil dat mensen hoop voelen en energie krijgen van elke interactie met mij, of dat nu via mijn muziek is of in het dagelijks leven. “ “Ik denk dat gedeelde vreugde super besmettelijk is. Vreugde is op dit moment de grootste daad van verzet is die een persoon, vooral een queer of gemarginaliseerd persoon, kan leveren. Vreugde is de ultieme daad van verzet.” “Joy is the greatest act of resistance for a person, especially a queer or marginalized person. Joy is the ultimate act of resistance.”