BIANCA STECK

Deze jonge Brusselse, geboren in Spanje als dochter van ouders van Britse en Duitse afkomst, heeft een rijke klassieke muzikale opvoeding genoten. Dat is ook zeker hoorbaar in het neoklassieke intro Whatever Words Can’t Say. Ik werd er door op het verkeerde been gezet, want hierdoor verwachtte ik een instrumentaal minimal klassiek album, maar niets is minder waar. Bianca Steck weet haar klassieke achtergrond perfect te vertalen naar rustige popsongs, die een goed gespreid bedje vormen voor haar prachtige stem. Voorzien van subtiele basis in bas en drums, aangevuld met de nodige klassiekere instrumenten als piano, blazers en strijkers. Zo puur hoor je het niet vaak meer. Het doet soms wat aan als de meer poppy kant van Björk, of wellicht Poppy Ackroyd. Al met al een prachtig debuut, met als een van de hoogtepunten Dragon’s Eyes, een duet met Hania Rani. (Remco Moonen-Emmerink)