ISHIBASHI, EIKO

De Japanse componist/singersongwriter brak voor het westerse publiek relatief laat door. Maar dan gaat het ook ineens snel. Na haar werk voor de film Drive My Car (2021), een grote hit in de filmhuizen, op de festivals en met een niet aan te slepen soundtrack als gevolg, werd Eiko Ishibashi opgepikt door Drag City, bracht ze meerdere platen uit met o.a. Jim O’Rourke en maakte ze nog een soundtrack voor een Japanse film die hoge ogen gooit - Evil Does Not Exist. Op hetzelfde label is daar nu Antigone, een plaat waarop ze haar eigen verhaal vertelt. Wat meteen opvalt, is dat de muziek een duidelijkere kop en staart heeft. Ze omschrijft het zelf ook als haar eerste echt “traditional songcraft” album. Maar alles wordt nog steeds ingekleurd met vele verrassingen, jazzy wendingen en aparte instrumentatie. Op October klinkt ze dromerig doch onheilspellend en vallen de fretless bas en synths op. Trial is groovy, Nothing As minimalistisch en abstract, Mona Lisa een prachtige ballad met geweldige blazers. En zo kan je doorgaan. Het doet bij tijd en wijle denken aan de betere werken van Junko Ohashi, Taeko Ohnuki en dip in the pool. Avonturiers kunnen hun lol hier niet mee op. (Stef Mul)