PERFUME GENIUS

LUISTERTRIP APR 2025 // Een stukje verder hieronder lees je wat er allemaal afspeelt in het hoofd van Michael Alden Hadreas, schepper van Perfume Genius. Al een aantal albums horen we hoe hij zijn geesteskindje uitbouwt van ingetogen ballades achter de piano tot heuse glampop, met Ugly Season, een interdisciplinaire kunstinstallatie van een plaat, als meest recente topprestatie. Met het door de evenzo eigenzinnige Blake Mills geproduceerde Glory keert Perfume Genius terug naar iets behapbaardere songstructuren, waar Ugly Season soms Glassiaanse wendingen nam. Dat betekent echter niet een gebrek aan diepgang, want de plaat wint aan reflectie en Hadreas’ immer bedachtzame overpeinzingen. Left For Tomorrow bijvoorbeeld. Een nummer over rouw dat geen duidelijk begin en zeker geen uitgemaakt einde bevat - en daardoor eigenlijk het eeuwige leven lijkt te hebben. Als een jam die maar niet kan stoppen. Of het nummer Queen. Over zijn seksuele identiteit, die hij niet langer wilt verhullen maar juist als wapen inzet en daardoor krachtiger dan ooit klinkt - in een tijd waarin juist zijn geaardheid vanuit alle kanten wordt aangevallen. Maar er is ook nog genoeg ruimte voor de subtiliteit die Perfume Genius kenmerkt. Voor ingetogen stukken en stukjes bezinning. Glory is een plaat over het loslaten van schaamte, het omarmen van angsten en de zoektocht naar de volgende stap in het leven. Dit is een glorieuze eerste stap, als je het ons vraagt. (Stef Mul)

Interview met Perfume Genius
Hoe neem je de dingen in het leven voor wat ze zijn: hoe slecht omstandigheden soms zijn, hoe mooi het leven is, hoe eng de wereld kan zijn. Hoe houd je dit alles tegelijkertijd vast zonder overweldigd te raken? Niet vermijden, maar het leven recht in de ogen aankijken: dat is wat Mike Hadreas (Perfume Genius) nastreeft met zijn nieuwste album Glory. (Door: Lotte Hurkens)

Mike Hadreas heeft in zijn leven al veel meegemaakt. Toen hij opgroeide in Seattle, was hij op zijn middelbare school als enige scholier openlijk homoseksueel, wat leidde tot pesterijen en zelfs doodsbedreigingen. Voordat hij zijn middelbareschooltijd kon afronden, besloot hij te stoppen. Hij vertrok naar Williamsburg en ging werken bij een club, maar hij raakte in het clubleven verslaafd aan drugs. Hij ontmoette muzikant Alan Wyffels, die hem vergezelde naar AA-meetings en hielp zijn verslaving te overwinnen. Wat begon als een vriendschap, groeide uit tot een muzikaal partnerschap. De muziek begon klein, met fragiele maar eerlijke liedjes op de piano, en ontwikkelde zich tot een geluid dat ergens tussen glamrock, artpop, barok en indie meandert. Het muzikale partnerschap groeide uit tot een levenslange liefde; recent zijn Mike en Alan zelfs getrouwd.

"Ik denk dat ik een heel vermijdend persoon kan zijn. Ik ben er ook best goed in," lacht Mike. "Ik kan grote gevoelens voor altijd vermijden, maar dat werkt niet zo goed. Naarmate ik ouder word, lijken de emoties die ik onderdruk er schots en scheef uit te komen. Zo had ik voor het eerst in mijn leven uit het niets vliegangst! De wereld kan een enge plek zijn, met veel slechte ontwikkelingen, maar ook met schoonheid. Ik probeer het leven te nemen zoals het komt. Niet geobsedeerd raken of in een existentiële crisis belanden, ook al lijkt daar vaak reden voor te zijn."

Rouw
Een van de onderwerpen die Mike bezighoudt, is rouw. "Ik schrijf vaak in wartaal, dingen die later pas in iets werkelijks veranderen." Waar zijn teksten normaal gesproken vaak melodieuze brabbels waren, waren ze dit keer bijna spoken word. "Er was duidelijk iets wat ik kwijt moest," vertelt hij. "Ik merkte vrij snel dat rouw een terugkerend thema was. De gedachte dat mijn moeder of ikzelf zou sterven, zat in mijn hoofd. Hoe kan ik zo’n verlies overleven? En hoe heb je vrede met het onvermijdelijke?"

Het voelt voor Mike nu meer werkelijk dan vroeger. Zo ontstond uit rouw één van de liedjes op het nieuwe album: Left for Tomorrow. "Ik hou van dat nummer," vertelt Mike. "Alle akkoorden en teksten had ik al klaar, maar het nummer zou beginnen met een jam van de band. Ik zou wachten en pas inkomen met zang wanneer het goed voelde, maar ik liet de band doorspelen. Acht hele minuten lang speelden ze voordat ik begon met zingen. Uiteindelijk hebben we het geknipt tot een minuut aan intro, maar dat is slechts een kleine snapshot in het midden ergens. Het nummer heeft niet echt een begin of een einde; dat voelt levend aan..."
"It feels really sweet to me that a song about an ending doesn’t really have one, and it doesn’t have a beginning either—it feels life-affirming."

Samenwerking
De band speelde dit keer een grotere rol bij het maken van het album. "Het album voelt meer als mij dan wanneer ik het alleen had gedaan," vertelt hij. Mike werkt al jaren samen met Alan, maar de afgelopen tijd ook met producer Blake Mills. Daarnaast kregen de andere bandleden een prominentere rol. De liedjes op het nieuwe album gaan over de wereld recht in de ogen kijken en ermee in verbinding staan. Dat vraagt om afstand nemen van je eigen hoofd, en samenwerken met anderen helpt daarbij. Omdat hij zijn ideeën moest vertalen naar iets wat zijn team zou begrijpen, ontstond er meer betrokkenheid. "Mensen om je heen weten je te pushen op een manier die je zelf misschien niet zou doen." "Sometimes you don’t even know who you are. If I had to describe myself, I probably would do it very differently than Alan would do it."

Identiteit
"Hoe ouder ik word, hoe minder geobsedeerd ik bezig ben mezelf proberen uit te vogelen en dat vervolgens te bewijzen aan mensen. Mijn identiteit, mijn seksualiteit… Ik hou me er minder mee bezig. Ik laat het gewoon zijn wat het is." Vroeger was dat anders. Dat inzicht maakt ook het terugkijken op zijn werk anders. Afgelopen jaar was het tienjarig jubileum van een van Perfume Genius’ albums, Too Bright. Op dit album stond ook het nummer Queen. Dit was één van de weinige direct bewust politieke nummers die Mike heeft gemaakt. Dit nummer pakt een deel van identiteit op en steekt de draak ermee. "Als ik schaamte of schuldgevoel voel, wat nou als ik het gewoon als wapen zou gebruiken? In plaats van mezelf te veranderen of me te verontschuldigen, heb ik zoiets van: ‘fuck you’."
Zijn laatste album voelt echter genuanceerder aan. "Toen ik stopte met mezelf overanalyseren, of boos te worden wanneer anderen dat deden, kreeg ik een bredere blik, omdat ik het niet meer hoefde te verpakken in iets behapbaars." Met dit album probeerde Mike zijn gevoelens en omgeving te begrijpen, vaak op abstracte manieren. Door middel van filmscènes en andere personages laat hij zijn eigen emoties de vrije loop. "Het voelt op deze manier alsnog kwetsbaar, al helemaal omdat er nog niet opgeloste scenario’s zijn." In tegenstelling tot een nummer als Queen, zijn deze liedjes subtieler. "Er zijn meer ingrediënten. Dat maakt ze niet beter of slechter, alleen anders."

Capezio is één van die nummers waarin personages een verhaal vertellen. Jason, het personage uit dit nummer, is een terugkerend figuur. Hij maakte al cameo’s in twee eerdere nummers. "Het is niet dezelfde man, maar wel gebaseerd op echte mensen die ik in gedachten had. Ze vertegenwoordigen een soortgelijk archetype en een vergelijkbare dynamiek waarin ik met mannen heb gezeten. Mannelijkheid die ingehouden is, deels in, deels uit. Er is een connectie, maar die draait toch vooral om hen. Hoe je je daar toch steeds toe aangetrokken kunt voelen, ook al wil je dat intellectueel niet."

"Als iemand teruggetrokken en stil is, kun je veel op hem of haar projecteren, een verhaal op diegene plakken. Maar dit nummer gaat over hoe je dat met iemand anders doet. Mijn vriendin en ik gebruiken dit archetype als een manier om met elkaar in contact te komen." Hij lacht. "Het is raar."

Ouder worden
"Now in quiet glory – Finding shade," klinkt het in het laatste nummer van het album. Nu Mike wat ouder wordt (hij is al boven de veertig, ook al ziet hij er nog uit als een twintiger of dertiger), betreedt hij een onbekend terrein. "Er is een kaart voor het eerste deel," zegt hij over jong en gay zijn. "Boeken vol over drinken, drugs en uitgaan." Maar daarna is er weinig. "Toen ik opgroeide, gingen gays altijd dood in films!" zegt Mike half lachend.

Wat ontbreekt? "Dat je een rustig leven kunt hebben, met stabiliteit en schoonheid, zonder dat het automatisch een heterovariant daarvan wordt." "Het is ergens ook heel mooi om geen uitgestippelde kaart te hebben," vindt Mike. "De manier waarop ik me gedroeg, klopte niet helemaal. Maar ik had zoveel plezier. Tegelijkertijd is het ook best magisch, alsof je deelneemt aan een soort geheim. Ook al kan je er soms onzeker van worden." Wat Mike met zijn album in ieder geval wil meegeven: "The way that you like now is OK. The way you’ll learn to live in the future will be just fine, too."