WILSON, STEVEN
OVERVIEW -BLACK VINYL-
Releasedatum: 14-03-2025
Herkomst: NL
Item-nr: 4738252
EAN: 0602475245704
Levertijd: Verwacht op 14-03
Recensie
SIGNEERSESSIE STEVEN WILSON (=VOL)
Steven Wilson komt zijn nieuwe album ‘The Overview’ signeren in Concerto
Donderdag 13 maart | 17:30 uur | Concerto Amsterdam | Alleen entree bij aanschaf van het album | Toegang is gratis, wel graag aanmelden via We zitten vol!
Het nieuwe album van Steven Wilson, The Overview, werd snel aangekondigd na zijn vorige project The Harmony Codex. The Harmony Codex was een groter project waarbij ook een short story verbonden zat, dus ik was verbaasd destijds dat ‘The Overview’ zo snel werd aangekondigd. Het eerste wat opvalt is dat het album uit twee tracks bestaat, allebei van iets meer dan twintig minuten. Als iemand die al wat langer Steven Wilson volgt is het bekend dat hij een enorme vinyl collectie heeft en dat dit zijn favoriete muziek medium is. Als ik hem hiernaar vraag bevestigt hij inderdaad dat hij bewust heeft gekozen voor twee liedjes van twintig minuten, omdat één kant van een standaard lp van 12” maximaal zo lang kan duren. Hij zegt dat hij als een persoon die is opgegroeid met vinyl en lp’s als medium van muziek, hij nog altijd in de flow zit van een lp als muziekmedium. Voor zichzelf refereert hij naar de twee tracks ook als ‘side 1’ en ‘side 2’, in plaats van de echte titels, ongeacht het medium waarop het wordt afgespeeld. Het is zeldzaam, of eigenlijk uniek, dat een artiest een album uitbrengt op deze manier gezien het klimaat van de industrie. In het begin van ons gesprek gaan we direct in de diepte, namelijk de conceptie van dit album als het alternatief voor mensen die iets anders willen dan de mainstream. (Door: Willem Sloet)
Ik vraag Steven waarom hij nu pas een album van twee tracks uitbrengt en niet eerder. Hij staat er om bekend niet heel dol te zijn op streaming diensten. Steven zegt dat in eerste instantie het concept van het album zich zo goed leent voor deze tracks. Hij had het concept en de titel van het album al bedacht voordat hij de muziek had geschreven: “This is a situation where I had the title and I had the concept of the album before I had written a single note of music”. Het is ongebruikelijk voor hem om dat op deze manier te doen, omdat het meestal andersom gebeurt: “Usually I will have written a few pieces of music and then something will start to, you know, form in my mind of how all these tracks relate together”. Hij ziet dit album eigenlijk als een film. “I thought this was gonna be a feature film, I don’t mean literally, but I mean in musical terms this has to be something in the long form”. Het album neemt de luisteraar mee van A naar B en daartussen gebeurt van alles. Toen ik geconcentreerd naar het album luisterde was me dat ook direct duidelijk. Hier wordt een verhaal verteld en alles is mogelijk op dit album. Hij vond het niet terecht om hier bijvoorbeeld 10 standalone tracks van te maken, omdat de luisteraar iets zou missen bij het luisteren van 1 lied.
In het gesprek komen we bij de kern van Stevens muzikale persoonlijkheid. Hij vertelt dat toen hij opgroeide in de jaren ’80 The Cure en The Smiths de alternatieven voor de mainstream waren en in de jaren ’90 werd dat Nirvana. Niet om te zeggen dat Nirvana niet populair was en nog steeds is, maar ze positioneerden zichzelf als het alternatief op de mainstream. Het was een mogelijkheid voor mensen, vooral jongeren, om iets te ontdekken wat ze nergens anders kunnen vinden. Een ander beeld, een tegengeluid, een hele nieuwe cultuur, Maar wat is het alternatief nu in 2025? Wat is eigenlijk de mainstream? Steven Wilson noemt de gestroomlijnde, rechtstreekse, female lead popsongs in 15 seconde video’s op TikTok. Hij noemt zelfs dat het neigt naar AI gegenereerde muziek. Maar ik denk dat we Steven Wilson hier niet verkeerd moeten begrijpen. Op Instagram zien we een video waarin hij een van zijn huidige favorieten laat zien uit zijn legendarische LP collectie: Taylor Swift! Hij zegt dan ook niet dat er iets mis is met de mainstream, maar wil hij graag een alternatief bieden. En wat is er tegenwoordig meer alternatief als: hier is een album en je moet er van begin tot eind naar luisteren, net zoals dat bij een film of boek. Ja, hij geeft commerciële mogelijkheden op door geen single uit te brengen, maar tegelijkertijd hoopt hij een statement te maken dat mensen nieuwsgierig maakt.
Dit album is daarmee rebels. Steven Wilson een soort guerrilla strijder die onder de radar van de mainstream grote successen weet te boeken. Hij wilt mensen doen herinneren dat er ook een manier is om betrokkenheid te voelen bij een album die anders is dan wat Spotify of TikTok je doet geloven. Hij begint hardop met me te filosoferen. Waarom gaan mensen wel naar de bioscoop gaan voor een Marvel film van meer dan 2 uur, maar lijkt een album van 40 minuten van voor naar achteren beluisteren een uitdaging voor steeds meer mensen. Een gevecht tegen de steeds kleiner wordende concentratiespan van de jeugd. Steven Wilsons antwoord is een kwalitatieve benadering van zijn muziek. Ik merk dat het bij mij werkt. Een bepaald comfort wetende dat de muziek naar me toekomt, dat ik niets in een wachtrij hoef te zetten of continu bezig te zijn met what’s next. Ik geef mezelf over aan de artiest, die er wel voor zorgt dat het interessant blijft. Steven Wilson is in het alternatief op de mainstream!
Op dit moment hebben we het nog niet eens gehad over de muziek zelf. Nu we snappen waar de andere structuur van The Overview vandaan komt, kunnen we duiken in de muziek. Waar andere albums zoals To The Bone en The Future Bites duidelijkere popinvloeden hebben, zoals een couplet/refrein structuur, is dat in twee lange composities een stuk lastiger. Wel zit er een flow en terugkerende thema’s in. Hij vertelt hoe deze langere composities hem hebben uitgedaagd om op andere manieren na te denken over compositie. Zo is een langer muziekstuk een mooie gelegenheid is om muzikale thema’s terug te laten keren op een manier die niet zo makkelijk is bij een aantal losse tracks. Hij laat in The Overview hetzelfde 19-noten thema terugkeren in verschillende contexten, zoals andere maatsoorten, tempi en met verschillende instrumenten. Dezelfde melodie met dezelfde baslijn komt meerdere keren en op deze verschillende manieren terug op side 1 van het album. Wilson vertelt dat hij zich heeft laten inspireren door klassieke componisten: hetzelfde thema uitwerken in verschillende variaties en terug laten keren in hetzelfde stuk als een leitmotif. Dit zorgt er ook voor dat het nog steeds een coherent stuk is met toch een duidelijke structuur.
Voor een muzikant die bekend staat om zijn doordachte sound en muziek zegt hij dat hij weinig heeft nagedacht over het maken van de sound van het album. “I let it come as it was.” Hij zegt dat muzikanten tegenwoordig geluk hebben met de hoeveelheid mogelijkheden om geluid te maken, te verwerken, veranderen. Op zoek naar het perfecte geluid. Steven Wilson gebruikt zelf een combinatie van analoge, oudere instrumenten zoals een Mellotron, Hammond Organ en nieuwe manieren van digitale instrumenten. Hij houdt van deze tijd, omdat er zo ontzettend veel beschikbaar is en hij de ruimte heeft om deze te combineren tot in het oneindige. “I love listening to Abba, Pink Floyd, classical music, electronic soundscapes, Japanese noise. I love it. Without wanting to sound pretentious, I just let it all come out”. Hij probeert zich dan ook niet te laten beperken door wat hij verwacht dat zijn publiek mooi of leuk zou vinden, of dingen die hij niet ‘kan’ doen. Na ongeveer 30 jaar in de industrie te werken weet hij: “I know what my sound can be or can become. I’m not looking at certain genres of music anymore. It doesn’t necessarily need to be prog or sympho anymore. It just to be good enough. 90 percent of what I make isn’t and will never be released! Just what’s perfect.”
Tekstueel vertelt The Overview over het overweldigende gevoel dat astronauten krijgen als ze vanuit de ruimte naar de aarde kijken. “There’s a certain nothingness to it, giving perspective to how microscopic our lives are compared to all that’s out there”. Steven Wilson heeft Andy Partridge van de band XTC gevraagd om een deel van de tekst te schrijven, met de opdracht om normale levens te beschrijven en deze te relateren aan dit kosmische fenomeen. Andy is een van de helden van Steven: “he is the best in writing lyrics that describe the mundanity of people’s lives. A bad day in the rain, cheating, the death of a loved one, everything people experience from day to day. I wanted to place these things next to unearthly phenomena like the births or implosion of stars.” Het kleinste versus het grootste. Op side 2 laat Steven Wilson ons de schaal van objecten in ons heelal horen. Dit zorgde bij mij dat ik conflicterende gevoelens had: moet ik blij zijn of juist verdrietig, of boos? Steven zegt dat hij bewust voor een realistisch beeld probeerde te gaan. Daarmee zorgt hij er namelijk voor dat een luisteraar gaat reflecteren op wat zich zojuist heeft afgespeeld. Je wordt geconfronteerd met de schaal van ons leven. Hoe ga je daar dan mee om? Dit Overview-effect heeft dan ook uiteenlopende reacties teweeggebracht bij astronauten. Sommigen zien alleen maar dood en verderf, terwijl comfort vinden in beseffen hoe klein onze levens zijn. Het ultieme existentiële vraagstuk: wat is het doel van het leven? Steven zelf is er ook nog niet over uit. Hij heeft een aantal albums in zijn collectie die hij mood amplifiers noemt: als hij zich goed voelt, voelt hij zich beter na het luisteren. Als hij zich slecht voelt, voelt hij zich slechter. “I hope The Overview will be that album for people.” Ik hoop met hem mee. Het album helpt mij in ieder geval een beetje met het omgaan van ontwikkelingen in deze tijd: groeiende globalisering, oneindige afleiding op het internet en onrust op het wereldtoneel. Voor mij is dit het ultieme alternatief daarop.
Steven Wilson komt zijn nieuwe album ‘The Overview’ signeren in Concerto
Donderdag 13 maart | 17:30 uur | Concerto Amsterdam | Alleen entree bij aanschaf van het album | Toegang is gratis,
Het nieuwe album van Steven Wilson, The Overview, werd snel aangekondigd na zijn vorige project The Harmony Codex. The Harmony Codex was een groter project waarbij ook een short story verbonden zat, dus ik was verbaasd destijds dat ‘The Overview’ zo snel werd aangekondigd. Het eerste wat opvalt is dat het album uit twee tracks bestaat, allebei van iets meer dan twintig minuten. Als iemand die al wat langer Steven Wilson volgt is het bekend dat hij een enorme vinyl collectie heeft en dat dit zijn favoriete muziek medium is. Als ik hem hiernaar vraag bevestigt hij inderdaad dat hij bewust heeft gekozen voor twee liedjes van twintig minuten, omdat één kant van een standaard lp van 12” maximaal zo lang kan duren. Hij zegt dat hij als een persoon die is opgegroeid met vinyl en lp’s als medium van muziek, hij nog altijd in de flow zit van een lp als muziekmedium. Voor zichzelf refereert hij naar de twee tracks ook als ‘side 1’ en ‘side 2’, in plaats van de echte titels, ongeacht het medium waarop het wordt afgespeeld. Het is zeldzaam, of eigenlijk uniek, dat een artiest een album uitbrengt op deze manier gezien het klimaat van de industrie. In het begin van ons gesprek gaan we direct in de diepte, namelijk de conceptie van dit album als het alternatief voor mensen die iets anders willen dan de mainstream. (Door: Willem Sloet)
Ik vraag Steven waarom hij nu pas een album van twee tracks uitbrengt en niet eerder. Hij staat er om bekend niet heel dol te zijn op streaming diensten. Steven zegt dat in eerste instantie het concept van het album zich zo goed leent voor deze tracks. Hij had het concept en de titel van het album al bedacht voordat hij de muziek had geschreven: “This is a situation where I had the title and I had the concept of the album before I had written a single note of music”. Het is ongebruikelijk voor hem om dat op deze manier te doen, omdat het meestal andersom gebeurt: “Usually I will have written a few pieces of music and then something will start to, you know, form in my mind of how all these tracks relate together”. Hij ziet dit album eigenlijk als een film. “I thought this was gonna be a feature film, I don’t mean literally, but I mean in musical terms this has to be something in the long form”. Het album neemt de luisteraar mee van A naar B en daartussen gebeurt van alles. Toen ik geconcentreerd naar het album luisterde was me dat ook direct duidelijk. Hier wordt een verhaal verteld en alles is mogelijk op dit album. Hij vond het niet terecht om hier bijvoorbeeld 10 standalone tracks van te maken, omdat de luisteraar iets zou missen bij het luisteren van 1 lied.
In het gesprek komen we bij de kern van Stevens muzikale persoonlijkheid. Hij vertelt dat toen hij opgroeide in de jaren ’80 The Cure en The Smiths de alternatieven voor de mainstream waren en in de jaren ’90 werd dat Nirvana. Niet om te zeggen dat Nirvana niet populair was en nog steeds is, maar ze positioneerden zichzelf als het alternatief op de mainstream. Het was een mogelijkheid voor mensen, vooral jongeren, om iets te ontdekken wat ze nergens anders kunnen vinden. Een ander beeld, een tegengeluid, een hele nieuwe cultuur, Maar wat is het alternatief nu in 2025? Wat is eigenlijk de mainstream? Steven Wilson noemt de gestroomlijnde, rechtstreekse, female lead popsongs in 15 seconde video’s op TikTok. Hij noemt zelfs dat het neigt naar AI gegenereerde muziek. Maar ik denk dat we Steven Wilson hier niet verkeerd moeten begrijpen. Op Instagram zien we een video waarin hij een van zijn huidige favorieten laat zien uit zijn legendarische LP collectie: Taylor Swift! Hij zegt dan ook niet dat er iets mis is met de mainstream, maar wil hij graag een alternatief bieden. En wat is er tegenwoordig meer alternatief als: hier is een album en je moet er van begin tot eind naar luisteren, net zoals dat bij een film of boek. Ja, hij geeft commerciële mogelijkheden op door geen single uit te brengen, maar tegelijkertijd hoopt hij een statement te maken dat mensen nieuwsgierig maakt.
Dit album is daarmee rebels. Steven Wilson een soort guerrilla strijder die onder de radar van de mainstream grote successen weet te boeken. Hij wilt mensen doen herinneren dat er ook een manier is om betrokkenheid te voelen bij een album die anders is dan wat Spotify of TikTok je doet geloven. Hij begint hardop met me te filosoferen. Waarom gaan mensen wel naar de bioscoop gaan voor een Marvel film van meer dan 2 uur, maar lijkt een album van 40 minuten van voor naar achteren beluisteren een uitdaging voor steeds meer mensen. Een gevecht tegen de steeds kleiner wordende concentratiespan van de jeugd. Steven Wilsons antwoord is een kwalitatieve benadering van zijn muziek. Ik merk dat het bij mij werkt. Een bepaald comfort wetende dat de muziek naar me toekomt, dat ik niets in een wachtrij hoef te zetten of continu bezig te zijn met what’s next. Ik geef mezelf over aan de artiest, die er wel voor zorgt dat het interessant blijft. Steven Wilson is in het alternatief op de mainstream!
Op dit moment hebben we het nog niet eens gehad over de muziek zelf. Nu we snappen waar de andere structuur van The Overview vandaan komt, kunnen we duiken in de muziek. Waar andere albums zoals To The Bone en The Future Bites duidelijkere popinvloeden hebben, zoals een couplet/refrein structuur, is dat in twee lange composities een stuk lastiger. Wel zit er een flow en terugkerende thema’s in. Hij vertelt hoe deze langere composities hem hebben uitgedaagd om op andere manieren na te denken over compositie. Zo is een langer muziekstuk een mooie gelegenheid is om muzikale thema’s terug te laten keren op een manier die niet zo makkelijk is bij een aantal losse tracks. Hij laat in The Overview hetzelfde 19-noten thema terugkeren in verschillende contexten, zoals andere maatsoorten, tempi en met verschillende instrumenten. Dezelfde melodie met dezelfde baslijn komt meerdere keren en op deze verschillende manieren terug op side 1 van het album. Wilson vertelt dat hij zich heeft laten inspireren door klassieke componisten: hetzelfde thema uitwerken in verschillende variaties en terug laten keren in hetzelfde stuk als een leitmotif. Dit zorgt er ook voor dat het nog steeds een coherent stuk is met toch een duidelijke structuur.
Voor een muzikant die bekend staat om zijn doordachte sound en muziek zegt hij dat hij weinig heeft nagedacht over het maken van de sound van het album. “I let it come as it was.” Hij zegt dat muzikanten tegenwoordig geluk hebben met de hoeveelheid mogelijkheden om geluid te maken, te verwerken, veranderen. Op zoek naar het perfecte geluid. Steven Wilson gebruikt zelf een combinatie van analoge, oudere instrumenten zoals een Mellotron, Hammond Organ en nieuwe manieren van digitale instrumenten. Hij houdt van deze tijd, omdat er zo ontzettend veel beschikbaar is en hij de ruimte heeft om deze te combineren tot in het oneindige. “I love listening to Abba, Pink Floyd, classical music, electronic soundscapes, Japanese noise. I love it. Without wanting to sound pretentious, I just let it all come out”. Hij probeert zich dan ook niet te laten beperken door wat hij verwacht dat zijn publiek mooi of leuk zou vinden, of dingen die hij niet ‘kan’ doen. Na ongeveer 30 jaar in de industrie te werken weet hij: “I know what my sound can be or can become. I’m not looking at certain genres of music anymore. It doesn’t necessarily need to be prog or sympho anymore. It just to be good enough. 90 percent of what I make isn’t and will never be released! Just what’s perfect.”
Tekstueel vertelt The Overview over het overweldigende gevoel dat astronauten krijgen als ze vanuit de ruimte naar de aarde kijken. “There’s a certain nothingness to it, giving perspective to how microscopic our lives are compared to all that’s out there”. Steven Wilson heeft Andy Partridge van de band XTC gevraagd om een deel van de tekst te schrijven, met de opdracht om normale levens te beschrijven en deze te relateren aan dit kosmische fenomeen. Andy is een van de helden van Steven: “he is the best in writing lyrics that describe the mundanity of people’s lives. A bad day in the rain, cheating, the death of a loved one, everything people experience from day to day. I wanted to place these things next to unearthly phenomena like the births or implosion of stars.” Het kleinste versus het grootste. Op side 2 laat Steven Wilson ons de schaal van objecten in ons heelal horen. Dit zorgde bij mij dat ik conflicterende gevoelens had: moet ik blij zijn of juist verdrietig, of boos? Steven zegt dat hij bewust voor een realistisch beeld probeerde te gaan. Daarmee zorgt hij er namelijk voor dat een luisteraar gaat reflecteren op wat zich zojuist heeft afgespeeld. Je wordt geconfronteerd met de schaal van ons leven. Hoe ga je daar dan mee om? Dit Overview-effect heeft dan ook uiteenlopende reacties teweeggebracht bij astronauten. Sommigen zien alleen maar dood en verderf, terwijl comfort vinden in beseffen hoe klein onze levens zijn. Het ultieme existentiële vraagstuk: wat is het doel van het leven? Steven zelf is er ook nog niet over uit. Hij heeft een aantal albums in zijn collectie die hij mood amplifiers noemt: als hij zich goed voelt, voelt hij zich beter na het luisteren. Als hij zich slecht voelt, voelt hij zich slechter. “I hope The Overview will be that album for people.” Ik hoop met hem mee. Het album helpt mij in ieder geval een beetje met het omgaan van ontwikkelingen in deze tijd: groeiende globalisering, oneindige afleiding op het internet en onrust op het wereldtoneel. Voor mij is dit het ultieme alternatief daarop.
Tracks
Disc 1
1. Objects Outlive Us
2. The Overview
