MOUNT EERIE

“When real death enters the house, all poetry is dumb” zong Phil Elverum in 2017, een jaar nadat zijn vrouw overleed. Het was een pijnlijke constatering van iemand die al langer dan een decennium de kruising tussen mens en natuur in woorden ving. Eerst als The Microphones, daarna als Mount Eerie. Resoluut zong hij enkel nog over banale, Knausgaard-achtige thema’s, zoals het afwerken van dagelijkse klusjes of het opvoeden van zijn dochter. Zelfs toen hij een blik uitwisselde met een kraai, stond hij hier onverschillig tegenover. Inmiddels is het 2024 en geeft hij ons Night Palace, een kolossaal album waarin lo-fi folk, veldopnames, noise rock en zelfs black metal een organisch geheel vormen. Phil laat zich hier van een bozere kant horen. Zo veroordeelt hij het racisme dat Amerika nog steeds vergiftigt en de multinationals die de natuur verwoesten alsof deze hun bezit is. Maar hij zingt ook verwonderd over de manier waarop vogels achteloos de dimensies van land en lucht oversteken, of hoe een vis als een soepele spier door het water glijdt. De invloeden vanuit het Zenboeddhisme zijn hier onmiskenbaar. Een zin die vooral beklijft, is: "Recorded music is a statue of a waterfall.” Er is weer ruimte voor poëzie in Phils leven, gelukkig. (Laurence Tanamal)