LEE, CINDY

NO RISK DISC. Eind 2024 plaatsten diverse popmedia, Pitchfork voorop, Diamond Jubilee van Cindy Lee op plek één in hun jaarlijst. Wij deden dat niet, want het album was nergens fysiek te koop. Diamond Jubilee was zelfs niet te vinden op de verschillende streamingdiensten en verscheen maart vorig jaar in eerste instantie alleen als een download. Een opvallende strategie, die verrassend goed uitpakte, gezien alle buzz die deze zevende release van het alterego van de Canadees Patrick Flegel wist te genereren. Bijna een jaar later kan nu ook de analoge luisteraar vaststellen dat de rave reviews niet overdreven waren. Ruim twee uur lang, verdeeld over twee cd's en liefst zes plaatzijden, strooit Flegel –ooit zanger/gitarist van de band Women– met knappe, betoverende liedjes verpakt in een kaleidoscoop aan stijlen. Zelden was de uitdrukking 'als een omgevallen platenkast' meer van toepassing. Soul, doo-wop, nineties lo-fi, glam, synthpop, funk, disco, noise, psychedelica: het komt allemaal voorbij. Het knappe is dat de plaat ondanks al deze diversiteit niet alleen als één geheel klinkt, maar dat Cindy Lee deze stijlen hier ook allemaal even goed beheerst. De wat afgeknepen zang zal sommige luisteraars mogelijk afschrikken, maar het loont absoluut de moeite om daar doorheen te luisteren. Diamond Jubilee is namelijk een ultieme muzikale ontdekkingsreis. (Marco van Ravenhorst)