BONNIE PRINCE BILLY

Tussen de tientallen platen die Bonnie “Prince” Billy maakte, zocht hij vaak genoeg het avontuur op. Bijvoorbeeld op de coverplaat met Tortoise, of met albums gewijd aan de Everly Brothers en Merle Haggard. Dit avontuur in Nashville mag dan ook geen vreemde blikken opleveren. Zeker niet gezien Will Oldham, sinds Johnny Cash zijn derde American Recordings, al vaker met producer David Ferguson samenwerkte. “Fergie” verleende eerder zijn diensten aan Jack Clement, Eddy Arnold en meer recentelijk John Prine en Sturgill Simpson. Prine’s zoon Tommy is overigens een van de muzikanten hier, net als Pat McLaughlin, die op John’s laatste album te horen was. The Purple Bird is een onvervalste Nashville-plaat, maar niet per se een country-album. Ferguson wilde dat Will Oldham vooral zijn eigen ding deed. Het resulteerde in een levendig maar zelf- en maatschappijkritisch werk, dat desondanks opvallend licht verteerbaar is. Er weerklinkt vooral ambacht en de arrangementen, subtiel maar rijkelijk aanwezig, staan duidelijk in dienst van de liedjes. Bonnie “Prince” Billy snijdt met humor moeilijke onderwerpen aan op het olijk aangedikte Guns Are For Cowards. We horen stemmig opgebouwde tracks als London May en opgewektheid tijdens Tonight With The Dogs I’m Sleeping. Sluitstuk Our Home schreef en speelde hij met Grammy-winnaar Tim O’Brien, die aardig op de klassieke country-gospel lijst werd geschoeid. Een passend hoogtepunt om het album mee af te sluiten, dat gelukkig niet karakterloos perfect werd, maar eigenlijk ook geen fouten kent. (Corné Ooijman)