OPETH

In de december-editie van de Mania, lezen we hoe Opeth plotseling weer gromt en schreeuwt. Bovendien is hun nieuwste plaat de eerste met een heus verhalend concept sinds -jawel- Still Life uit 1999. In het vorige millennium was Opeth nog niet helemaal de progressieve behemoth die het zou worden, maar begaf het zich nog veel meer in nog duisterdere regionen. Waar Death & Doom elkaar ontmoette, waar men niet bang was voor wat gezond satanisme en Scandinavische folklore. Daar, in die donkerte, schreef de band een verhaal over een religieuze banneling die terugkeert naar zijn dorp, om te ontdekken dat zijn geliefde zich heeft gegeven aan het geloof. In haast Middeleeuwse tongval nemen de teksten van Åkerfeldt ons mee langs het dood en verderf die volgt op hun reünie en de religieuze cult die eromheen hangt. Iedere emotie, iedere twist aan het verhaal krijgt een muzikale invulling, iets dat je wel kan overlaten aan de werkelijk grenzeloos goede instrumentalisten die Opeth altijd al heeft gehuisd. Ga deze (her)ontdekken! (Stef Mul)