HORRORS, THE

Interview met The Horrors

Het is alweer acht jaar geleden dat de duistere Engelse rockband The Horrors voor het laatst een album uitbracht. Het was even stilzitten voor originele leden Faris Blawan en Rhys Webb, die zich tijdens de pandemie lieten omringen door twee nieuwe bandleden. Want stoppen? Dat heeft er nooit ingezeten voor The Horrors; gruwelijkheden zijn van alle tijden. Het nieuwe album heet Night Life. The Horrors omarmen opnieuw hun gotische kant op dit zware rockalbum. Niets is namelijk duisterder dan de nacht. Zeker de nachten van de Brits-Palestijnse zanger Faris, zo vertelt hij zelf vanuit zijn Londense woonkamer. (Door: Daan van Eck)

Het is al bijna tijd voor het twintigjarig jubileum van The Horrors, is dat iets waar je bij stilstaat?
‘Ja, uiteraard. Deze week realiseerde ik het me nog. Het is meer dan de helft van mijn leven, weet je. Dat is echt iets geks om je te beseffen. Ik kan me ook geen leven voorstellen zonder The Horrors. Onderdeel zijn van deze band heeft mijn hele volwassen leven gekenmerkt.’

Ga je het vieren?
‘Ik ben niet iemand die zulke dingen snel viert, en zeker niet uitgebreid. Maar ik had het er laatst over met Rhys (bassist, red.). Zulke dingen moet je niet als vanzelfsprekend beschouwen. Zeker tegenwoordig: het is zo druk om in een band te zitten, je bent constant aan het werk. Je moet niet vergeten af en toe stil te staan bij de kleine, mooie dingen.’

Het is acht jaar geleden sinds jullie laatste album. In de tussentijd verschenen nog twee EP’s, maar de laatste vier jaar écht niets meer. Hoe zagen de afgelopen vier jaar er voor jou uit?
‘Voor een groot deel waren ze heel eenzaam. Of samen met Rhys. Ik weet het niet zo goed… Ik kan altijd alleen leven in extremen, dus als ik niet bezig ben met de band kan ik me altijd alleen maar 100% ergens anders op concentreren. Het ene moment was ik dus alleen maar bezig met schilderen, het andere moment was ik compleet bezig met Night Life. Maar het was bovenal een hele eenzame en antisociale periode, natuurlijk.’

Hoe kwamen jullie terecht bij Jordan Cook als nieuwe drummer en Amelia Kidd als nieuwe keyboardiste?
‘Het kan altijd een lastig proces zijn om nieuwe bandleden te vinden. Zeker bij een project dat je zo dierbaar is. Maar dat was het eigenlijk helemaal niet voor ons. Jordan Cook zit natuurlijk in Telegram en October and the Eyes, hij is simpelweg een van mijn favoriete hedendaagse drummers. Oh, en we zijn al jaren bevriend, dus eigenlijk ging het heel snel. En Amelia kende ik al omdat ik haar soloalbum heb geproduceerd, zij is een ongelooflijk goede muzikant.’

Wat voegen de twee toe aan The Horrors?
‘Veel. Niet alleen op muzikaal gebied. Het is in een band misschien wel belangrijker om een persoonlijke klik te hebben dan dat iedereen goed hun instrument kan bespelen. Je wil kunnen communiceren, elkaar goed kunnen begrijpen. Die klik was er gelijk, met allebei. En daarnaast heeft vooral Amelia veel toegevoegd qua geluid. Ik hou van samenwerken met andere mensen. Ik leer daar zelf nog altijd heel veel van. Zij kwam voor Night Life altijd met ideeën om extra geluiden of instrumenten toe te voegen. Extra ingrediënten, of een rare twist. Enorm waardevol: daardoor klinkt het album nu wat gelaagder.’

Nu verschijnt dan eindelijk Night Life. Vertel: hoe is jouw relatie met het nachtleven van Londen?
‘Nou, in ieder geval een groot contrast met die van Rhys. Dat is wel grappig eigenlijk. De grootste reden dat we deze albumtitel hebben gekozen. Ik heb enorm last van slapeloosheid, dus hoe mijn nachtleven er uitziet? Niet per se plezierig, ik wandel veel door de stad omdat ik niet kan slapen. Rhys daarentegen… die houdt wel van een avondje uit. Zijn nachtleven staat in het teken van plezier en hedonisme.’

Dus een liedje als The Silence That Remains is gebaseerd op jouw nachtleven?
‘Zeker! Dat is een exacte beschrijving van wat ik net vertelde. Een nacht in mijn leven. Slapeloosheid, doelloos ronddwalen. Best een zware track, denk ik. Ook vanwege de sound. Voor mij voelt het erg melancholisch en somber. Maar dat is dus precies waar we naar streefden met dit album. Terwijl ik ronddwaalde, was Rhys waarschijnlijk aan het feesten. Een liedje als ‘Lotus Eater’ vangt dat sentiment weer beter. Luister maar naar dat dance-y einde. Clubmuziek. Intense euforie. Het staat haaks op mijn intense somberheid. Op het album proberen we dat contrast te vangen. Het riep gewoon veel bij me op.’

Wat riep het bij je op?
‘Nou, het is bovenal gewoon heel intens. Beide kanten. De manier waarop mensen met elkaar omgaan in de club, hoe ze zich daar voelen, ik heb dat altijd interessant gevonden. Zoals ik net zei, die euforie die dat oproept is heel intens. Je kan uitgaan zien als iets betekenisloos of luchthartigs, maar het is veel meer dan dat. Het roept veel emoties op, en dat is waar muziek voor mij uiteindelijk om gaat. Dat is de kracht van muziek. De intense somberheid van The Silence That Remains maakt me nog steeds verdrietig, iedere keer dat ik het liedje hoor.’

Wat kan je je herinneren van de nacht dat je dat liedje schreef?
‘Pfff, ik heb zoveel slapeloze nachten, dus de specifieke avond weet ik niet zeker. Ik weet alleen dat ik het schreef toen mijn vader net een hartstilstand had gehad. Ik liep rond, wachtend op een update vanuit het ziekenhuis. Het was een heftige periode. Mijn vader komt uit Palestina, hij kan het niet aan om te zien wat er met zijn landgenoten gebeurt. Ik ook niet, laat dat duidelijk zijn. Het bracht ons dichter bij elkaar. Automatisch begon ik na te denken over connectie en afstand. Ik voelde me dichter bij mijn vader dan ik me in jaren had gevoeld, terwijl hij door de zwaarste periode van zijn leven ging. Dat is waar het liedje over gaat.’

Is dat ook waarom Night Life nog donkerder lijkt te klinken dan jullie eerdere albums, omdat jullie door een zware tijd gingen?
‘Ja, sowieso de liedjes die ik voor het grootste deel heb geschreven. Mijn vader lag best een tijdje in een coma. Toen dat nog maar net het geval was, had ik een schrijfsessie geboekt. Ik wilde het eigenlijk cancelen, want ik voelde me behoorlijk down. Maar toch ging ik er naartoe. Ik schreef daar echt volledig automatisch het liedje When The Rhythym Breaks, zonder dat mijn gedachten echt daar waren. Ik kon alleen denken aan mijn vader. Het woord ‘ritme’ in de titel slaat op het ritme van een kloppend hart. Wat je daar hoort zijn extreme emoties in hun rauwste vorm. Ik had de teksten achteraf kunnen bijschaven, of de vocalen beter op kunnen nemen, maar we kozen ervoor om dat niet te doen. Dat vat Night Life goed samen, denk ik. Extreme emotie in rauwe vorm.’