16 jaar hebben we moeten wachten. Na veel ‘anniversary editions’ en andere speciale uitgaves is het zover en het is het wachten waard. Songs of a Lost World is een prachtig contemplatief en existentieel album, je zou het Robert Smith’s late-life awakening kunnen noemen, door de manier waarop hij in veel tracks terugblikt op zijn leven. Het album is beladen en af en toe ook vrij pessimistisch en donker. De happy-sad sfeer die we van The Cure kennen, is hier minder happy. In plaats daarvan vind ik veel zinnen die in mijn hoofd blijven resoneren en die me diep raken: “My world is gone old, and nothing is forever, I know, I know…” & “I’m outside in the dark, wondering how I got so old. It’s all gone, nothing left of all I loved.” Het zijn niet alleen de emotionele en persoonlijke teksten die ontroeren, maar ook de bekende reverb en de noisy, fuzzy gitaren die meer dan ooit als shoegaze klinken. The Cure heeft ongetwijfeld invloed gehad op de opkomst van shoegaze in de jaren ’80. Smith heeft het genre ook altijd bewonderd. Hij noemde het zelfs “een van de meest romantische sounds” toen hij het in de documentaire Beautiful Noise over de gitaren van Cocteau Twins had. Het voelt bijna als een cirkel die rond is nu The Cure met negen melancholische parels komt die zo dichtbij dat unieke ruisgeluid komen. Het einde als thema is de rode draad van het album. Zou dit hun laatste album kunnen zijn? Zo voelt het namelijk wel… Only time will tell, maar als de muziek zo blijft klinken, hoop ik dat ze nog lang blijven creëren. (Jos Mauro Witteveen)
