CAPPS, GARRETT T.

RECENSIE www.altcountry.nl

Is de spacecowboy opgezogen door het heelal? Weg van Texas? Weg van (zijn) country? Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen dat Garrett T. Capps de sprong naar de ruimte zou wagen. Met Everyone Is Everyone (Spaceflight Records) stijgt hij vrijwel onmiddellijk op. Dat zullen we moeten accepteren. Dat is The Way It Goes Sometimes. Misschien hadden we liever gehad dat hij in San Antonio was blijven hangen, maar het is in ieder geval mooi dat hij ons deelgenoot maakt van zijn trip To The End Of The World. De geluiden uit een doosje vliegen ons om de oren, maar wat ontwaren we daar ook in dat geluidsdecor? Psychedelische bloemetjes! Echt waar, want in de zang klinkt iets van de sixties door. Het titelnummer komt als een mantra. Die herhaling van woorden is wellicht wat eenvormig, maar dat past wel goed bij zo’n ruimtereis. Denk ik, want zeker weten doe ik dat niet natuurlijk. Hoger dan zo’n twaalf kilometer boven de aarde vertoefde ik nog nooit. Flow State begint weer met een stem uit de ruimte. Verder leert het nummer dat de bassen boven ons diep en doordringend kunnen dreunen. Maar hoge twinkelingen in het geluidsbeeld zijn er ook. Money Riff vangt aan als een soort alarm. Daarna lijkt het even of we toch nog simpel gaan rocken, totdat het toch al weer snel een reis richting spacecake is. Sunday Blues begint ook met wat aardse trekken middels gitaarriffs, maar daar duikt Justin Boyd weer op om zijn trukendoos open te trekken. Capps voert ons tot het eind mee Into The Great Unknown. ‘Falling apart and together’, is een mooi zinnetje dat getuigt van avontuur en tekstuele spitsvondigheid. ‘Searching for a higher meaning … I want to give you everything into the great unknown / Slowly melting away into the great unknown.’ Rest de vraag of hij terug zal keren. Landt hij dan weer in zijn cowboylaarzen? Of blijft hij zweven? De toekomst zal het leren.`