WAITS, TOM

Lucky number 13... Alleen heerlijke griezels zoals Tom Waits weten van het traditionele ongeluksnummer een brommend, grommend, groezelig meesterwerk te maken. Waits snauwt en knauwt als vanouds. Stemloos whiskey gewauwel, net als op het ingetogenere Bone Machine of het polkaesque Rain Dogs; bluesy en ballsy als de klassieker Closing Time. Tom Waits maakt avant-garde americana en post-boogie woogie als geen ander. Mule Variations is een tijdloos album, uitgebracht op een cruciaal kruispunt in de tijd. Waits is een songwriter die iedere vorm van tijd weet te overstijgen en kunst maakt voor in den eeuwigheid. Nu tijdelijk - dat dan weer wel - op gekleurd vinyl.

De jaren negentig stonden niet per se bol van de nieuwe Tom Waits albums. Met Bone Machine leverde hij in 1992 een subliem werk af en een jaar later verscheen The Black Rider, met liedjes voor het samen met Williams S. Burroughs geschreven gelijknamige toneelstuk. Daarna volgde er relatieve stilte totdat hij in 1999 doodleuk met een nieuw meesterwerk op de proppen kwam, Mule Variations. Een uiteenlopende lijst gastmusici hielp bij de totstandkoming, zoals meestergitarist Marc Ribot, horen we naast John Hammond Jr ook de dromerige blues harp van Charlie Musselwhite en speelde Les Claypool bas op de opener. Mule Variations prijkte in 2012 dan ook terecht in de Rolling Stone’s top 500 van Greatest Albums of All Time. Een uitstekende geremasterde heruitgave op dubbel-LP liet tot 2017 op zich wachten en ter ere van het 25-jarige jubileum is deze nu toepasselijk op zilverkleurig vinyl te verkrijgen. (Corné Ooijman)