Na de wolf is nu ook het iconische Britse tweetal Karl Hyde en Rick Smith, beter bekend als Underworld, terug aan het front en vormen zij nog steeds de voorhoede van de elektronische dansmuziek. Na samenwerkingsverbanden en albums gemaakt te hebben met Brian Eno, Matthew Herbert en Iggy Pop, behoeft de band feitelijk geen nadere introductie. Tracks als Dark and Long, Born Slippy en Dirty Epic zijn nog steeds tracks die, ook na meer dan drie decennia, mensen in extase brengen. Het beste bewijs hiervoor waren de vier uitverkochte shows in de Gashouder eerder dit jaar. Deze optredens en de single and the colour red waren slechts een amuse. Het Underworld-universum wordt op het nieuwe album met vijftien nieuwe tracks uitgebreid. Verwacht niet dat Hyde en Smith, die beide de zestig inmiddels zijn gepasseerd, het rustig aan doen. Geenszins. Strawberry Hotel is, na Drift Series 1 dat uit 2019 dateert, alweer het elfde studioalbum van de Britse heren. Waar bij de openingstrack Black Puppies het nog wat traag op gang lijkt te komen gaan bij Denver Luna de registers vol open dit alles omlijst met de zo voor Karl Hyde kenmerkende declamerende vocalen. Gene Pool en de track Techno Shinkansen hebben dat atmosferische, dromerige wat veel werk van Underworld zo kenmerkt. Hilo Sky, Lewis In Pomana en King of Harlem hebben Dubnobasswithmyheadmen-potentie. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. Nu nog afwachten hoe we deze waardering in retrospectief over dertig jaar wegen. (Jeroen van der Vring)
