MERCURY REV

Het is alweer een tijdje geleden dat de zangkunsten van Jonathan Donahue op een album van Mercury Rev de boventoon voerden. Dat was in 2015 voor het laatst, op het fraaie The Light In You. Vier jaar later liet de band de zang over aan ingehuurde zangeressen, onder wie Norah Jones, Lucinda Williams en Phoebe Bridgers. En op album nummer twaalf zingt de zanger wederom niet. Maar komt letterlijk aan het woord. Met veel, heel veel teksten. Maar wees gerust, Mercury Rev schiet met Born Horses wederom in de roos. In je hart ook, mits je de moeite neemt om de acht tracks van in totaal 40 minuten echt tot je te laten doordringen. De volhardende luisteraar wordt beloond, de snelle opgever schuift een meesterwerk terzijde. Jonathan Donahue draagt de teksten met verve voor. Het aangename, licht afgeknepen stemgeluid dat we van hem kennen, drijft en galmt dit keer in een weelderig bad. We horen blazers, strijkers, violen, piano, drums, synths en bas. Born Horses bestaat meer uit soundscapes dan uit songs. Het is niet de melodie waaraan je het nummers herkent maar tekstregels. Die zijn, net als de muziek die af en toe aan Ennio Morricone doet denken, bijzonder fraai. Of ze autobiografisch zijn, is moeilijk te zeggen maar de voordracht van Jonathan Donahue is wel zo intens betrokken dat het moeilijk is voor te stellen dat we hier te maken hebben met een observator die over anderen verhaalt. (Wim Koevoet)