WILLIS, JONTAVIOUS

Blues, veelal getypeerd als stereotiep, een herhaling van zetten-muziekstroming, was ooit en vervolgens niet meer. Innovatie, vernieuwing ontberend. Maar luister dan eens naar wat deze 28 jaar super-getalenteerde klasbak doet met dit razend sterke, jaja, blues album. Twee aspecten gaan hier op; Tekst en Instrumentatie. Willis hecht grote waarde aan de verhalende kant van blues in de zin van het doorgeven van (orale-) tradities, waarden en normen bezien vanuit de geschiedenis van zijn cultuur en erfgoed. Neem de eerste 22 seconden van dit album, slechts bestaande uit stem, handklap, borstgeroffel met respons. Hoe simpel, zo sterk. Willis spreekt zich ook uit; nog immer is er niet zoveel veranderd sinds het 'Jim Crow'-tijdperk van zijn grootvader. Instrumenteel is het van navenante kwaliteit. Willis beheerst een grote diversiteit aan stijlen die aan de Country blues toebehoren; Delta-, Piedmont- en Texas-blues als voornaamste waarbij hij afwisselt tussen finger-picking, flat-picking en slide-techniek. Razend knap. "This dude makes a talk box with his acoustic guitar”. Willis beschikt over veel; een diep rootsgevoel, instrumentale bekwaamheid, een stem die hart en ziel van de blues bezit ​​en een onwrikbare verbinding met de oude roots. "A 70 year old bluesman in a 28 year old body" P.S. De recent overleden John Mayall zal met vol Plezier van daarboven toekijken wat "Wonderboy" aan het doen is. (Paul Maas)